Κάθε φορά που βρίσκομαι σ’ ένα κρεβάτι άγνωστη
και μόνη, στα υπόγεια του χρόνου δίχως σημασία,
στη σιωπή των λέξεων πριν να γίνουν ποίημα
κάθε φορά που γύρω μου όλα θυμίζουν αίνιγμα,
γυρεύουν όνομα κι αλλάζουν δέρμα
κάθε φορά που τα λεπτά δαγκώνουν και η νύχτα
επικάθεται σε κολλημένους δείκτες
κάθε φορά που ξημερώνομαι αδέσποτη, χωρίς
συντεταγμένες
κλείνω ξανά τα μάτια μου, μήπως ξυπνήσω κάποτε
στο αύριο.
[Το ποίημα προέρχεται από την ενότητα «η εποχή του μηδενός» στην ανέκδοτη ποιητική συλλογή Αλιρρόη: το μηδέν και το είναι. Ζωγραφική: Eric Zener.]
Δείτε τα περιεχόμενα της έντυπης έκδοσης εδώ.
