Το χειμώνα του 85, είχαμε παρακολουθήσει με τον Κώστα Μαυρουδή την διάλεξη του Ίταλο Καλβίνο στο Ιταλικό Ινστιτούτο της Αθήνας, εκεί απέναντι από την πύλη του Πολυτεχνείου. Ο Ιταλός συγγραφέας ευγενέστατος, μας είχε παραχωρήσει δεκάλεπτη συνέντευξη, που ο Κώστας την κατέγραψε σε ένα κασετοφωνάκι της εποχής. Κάποιος , δεν θυμάμαι ποιος (ίσως ο Θοδωρής Στεφανόπουλος), μας τράβηξε και μια αναμνηστική φωτογραφία. Όλα αυτά δημοσιεύθηκαν στο Δέντρο, αλλά μη με ρωτάτε αριθμό φύλλου. Στον δρόμο της επιστροφής ο Κώστας σκάρωσε ένα αυθόρμητο αστείο: με έβαλε να μιμηθώ την ένρινη φωνή του Καλβίνο και να προσθέσω στο τέλος της ηχογραφημένης συνέντευξης πως από τους Έλληνες γνωρίζει και εκτιμά την ποίηση του Γιάννη Βαρβέρη. Αφού παραποιήσαμε λοιπόν την κασέτα, κτυπήσαμε το κουδούνι του Βαρβέρη εκεί στην Ομήρου. Ο Γιάννης ήταν στο σπίτι και μας είπε να ανεβούμε. Αφού μας γέμισε δυο βαριά κρυστάλλινα ποτήρια με ουίσκυ, βάλαμε να ακούσει τον Καλβίνο. Και ώ του θαύματος, για μερικά δευτερόλεπτα το πίστεψε για αληθινό!
Το καλοκαίρι δεν υπάρχουν ειδήσεις! Μέσα στον καύσωνα του φετινού Ιουλίου ωστόσο, έσκασε στο ίνμποξ πέρα από τον τζίτζικα και η καλησπέρα από την τηλεοπτική εκπομπή «ανάδειξέ το» στο extra channel, στηρίζουμε και αγαπούμε το βιβλίο και τον πολιτισμό (η ορθογραφία διορθωμένη από μένα)! Κι αμέσως μετά: έχετε κάπους συγγραφεις να ερθουν να μιλησουν σε 10΄αφιερωμα σε εκπμπη μας θα ενδιεφερε λετε; (σε δική τους ορθογραφία)! «να το κουβεντιάσουμε…», τους απαντώ. Θέλετε να μιλησουμε τωρα σε καποιο σταθερο τηλ; «Από βδομάδα». Μπορώ δευτερα μονο και μετα σαββατο παλι μεσημερι ειστε ελευθερος τοτς; Εχω γυρισματα 18/7 στο κεντρο και θα μπορουσατε να μας στειλετε ανθρωπους που θελουν εχουμε μονο τον περιορισμο για καποιο μικρο ποσο, το 10΄στοιχιζει 100 ευρω πλεον φπα και το 5’ 50 συν φπα ειμαστε εξωτερικη παραγωγη με αναμεταδωση περιφερεια και εξωτερικο εχουμ εξοδα με συνεργειο κλπ. «Να πληρώσουν δηλαδή;». Ναι. «Χα, χα μ’ έκανες κ γέλασα». Ωρααι γελάστε λοιπον μια χαρα πολύ καλα μην ερθετε καθολου.
Και βέβαια δεν τους έδωσα κανέναν. Περιμένω ωστόσο να δω ποιοι από τους ομότεχνους θα πάνε με το κατοστάρι στο χέρι στο Έξτρα, για να τους βλέπω και να γελάω με χρονοκαθυστέρηση. Τα καλύτερα αστεία είναι αυτά που προκαλούν το γέλιο εν αγνοία τους.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφία: Elliott Erwitt.]
Δείτε τα περιεχόμενα της έντυπης έκδοσης εδώ.
