[Η άνοιξη]
Την άνοιξη οι άγγελοι
πετούν στιλέτα
καρφώνουν πεταλούδες
στις ξύλινες πόρτες
κυκλαδίτικων ανεμόμυλων
Την άνοιξη οι άγγελοι
πετούν στιλέτα
θερίζουν παπαρούνες
από απόκρημνους γκρεμούς
Προετοιμάζουν τις κόκκινες βροχές
Την άνοιξη οι άγγελοι
πετούν στιλέτα
στους περαστικούς
και τους ανοίγουν τις καρδιές
[Ο κήπος μου]
Στον κήπο μου, έχω
φυτέψει ροδιές
στο σύννεφο που τον σκεπάζει
έναν ροδώνα
κάθε που βρέχει
στρώνει το χώμα ροδοπέταλα
τα ρόδια μου είναι κόκκινα
τα τριαντάφυλλά μου μαύρα.
[Παράξενες νύχτες]
Κάποιες νύχτες, όταν
κοιτάζομαι στον καθρέφτη
βλέπω μυρωδιές και φτερά
πολλά φτερά -εντόμων-
που ανοιγοκλείνουν
με απίστευτη ταχύτητα
και λέξεις εμφανίζονται
στους τοίχους του δωματίου
και ψίθυροι πολλοί ακούγονται.
Κάθε φορά που σηκώνω
τα μάτια, ψηλά
στο ταβάνι, βλέπω
να ίπτανται εκπεσσόντες άγγελοι
ντυμένοι εφαρμοστά παντελόνια τζιν και
κολλητά λευκά μπλουζάκια
με πούλιες, που
καθώς τις νικά η βαρύτητα
μεταβάλλουν τη χρωματική απόδοση
των λαμπτήρων.
Σκέφτομαι, θα φταίει
ο καπνός και το ουίσκι
ή η Σωτηρία Μπέλλου
-στο ραδιόφωνο-
αλλά πάλι, εχθές
-που χιόνισε-
έκαψα όλα
τα παλιά ποιήματα
χωρίς να νιώσω
καμία σουβλιά
στην καρδιά.
[Η βροχή]
Καμιά φορά τα σύννεφα θυμούνται
τις ψυχές με τα κόκκινα ξυράφια
που τα διαπέρασαν,
οδεύοντας προς τον παράδεισο
και τότε, βάζουν τα κλάματα.
[Μυρτώο πέλαγος]
Είναι η ημιτελής συμφωνία
του Σούμπερτ
και η άλλη, αυτή με το διάβολο
που κρατά ζωντανά, τα χρώματα
του Μυρτώου πελάγους.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφία: David Alan Harvey.]
