Δεν κρύβεται η μοναξιά
ακόμα και μέσα στην πολυκοσμία
ακόμα κι όταν στο μικρό κατάστημα
δεν υπάρχουν άδεια καρεκλάκια.
Κι ο φίλος με τη γάτα του ριζώνει
συγκρατημένα γελαστός κοντά στη σκάλα.
Νιώθεις σα να ’σαι μεσημέρι σε αρχαίο άλσος
με υπόγεια νερά που ξεδιψάνε ρίζες
δέντρων όχι και τόσο θαλερών
που οι κορφές τους κάποτε φιλούσαν άστρα.
Όλη η λογοτεχνία είναι ένα Σικελικό λατομείο
για να πεθαίνει και να εγείρεται το πνεύμα.
Κάθε λογοτέχνης κι ένας καλλιμάχειος Τελχίνας
ή μια αλεπού που χώνει τη μουσούδα της
στο λαγήνι της επιτυχίας με τον στενό λαιμό
να φάει ακέρια την κερήθρα και να ξαναβγεί
στο φως της καταξίωσης, χωρίς να μείνει
πάνω στο πρόσωπό του το λαγήνι ωσάν καινούργιο πρόσωπο.
Τυπώθηκε πια και η σελίδα του Σαββάτου τούτου
στο μέσα μας βιβλίο το αφανέρωτο.
Ώσπου παρέρχεται η μεσημβρία και ο φίλος
σου δίνει βίζα για την αναχώρηση.
Βγαίνοντας, ψαύεις μυστικά στο νου σου σαν ελπίδα
τη λύπη του επόμενου Σαββάτου σου.
Μαρούσι, 22.5.1999
