Νυχτερινή συντροφιά
Αφήνει πάντα ένα φως αναμμένο
τη νύχτα πριν ξαπλώσει
να βλέπει τη λύπη του
Γυρίζει ξυπόλυτη στην κάμαρα
Αχτένιστη με ρούχα λεκιασμένα
Γρατσουνισμένα μάγουλα
και μάτια κατακόκκινα απ’ το κλάμα
Κάθεται ξαπλωμένος και την παρατηρεί
Κάθε βράδυ χρόνια τώρα
παίρνει την ίδια απόφαση
Αύριο θα την φροντίσει
Της το χρωστά
Όπως χρωστάει ο καθένας τη φροντίδα του
στον μόνο συγγενή.
Χειμωνιάτικο πρωινό
Λαχάνιασε ο αέρας να φυσάει μερόνυχτα
Ό,τι απέμενε από σχέσεις φυλλοβόλες
σκορπίστηκε στα τέσσερα σημεία
ενός ορίζοντα απωθημένου
Τα σύννεφα κυνηγημένα
συσπειρώνονται σαν τους άστεγους
γύρω απ’ τη φωτιά μια κρύα νύχτα
Αναλύεται σε λυγμούς η φύση
Κι εγώ με μια ομπρέλα
προσπαθώ να στεγάσω προφάσεις
Φθινόπωρο
Βγήκα στο μπαλκόνι νωρίς νωρίς
μίκρυνε η μέρα κι είπα να την προφτάσω
Σπίτια αρμενίζανε τριγύρω
με φουσκωμένες τις μπουγάδες στις ταράτσες
Οικεία σπίτια, άγνωστοι άνθρωποι
Από κάτω περαστικοί με τις σκιές κομμένες
δυο δυο δηλαδή ο καθένας μονάχος
Στο βάθος του ορίζοντα ένα σύννεφο
παίρνει την τελική του μορφή
Είναι φθινόπωρο σκέφτομαι
Ας ντυθώ γρήγορα να μαζέψω τους μήνες
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Ζωγραφική: Γιώργος Σαλταφέρος.]
