Και φόρεσε τα ίδια ρούχα
Ίδιο κουστούμι μπλε λινό με φινίρισμα
όχι από ράφτη (όπως θα ‘θελε βαθιά μέσα του)
(ίδια) πάνινα παπούτσια, δετά, για την περίσταση.
Κι ήταν σαν να μην είχε αλλάξει τίποτα
όταν τελευταίο φόρεσε το καπέλο
ταχυ
δρόμος
με χρυσά σταμπωτά γράμματα περήφανα στη μέση.
Κανείς
δεν πρόσεξε στους κροτάφους τα καλώδια
(μάλλον τραβούσε την προσοχή ο χρυσός
ταχυ
δρόμος)
ούτε την κόκκινη ερώτηση στη μέση του στέρνου που έχασκε.
Κι ήταν όλα σαν πρώτα ίδια,
κουδούνι, -«Τι κάνετε καλή μου»;
(πάντα γυναίκες άνοιγαν τις πόρτες-εξορίες, πόλεμοι, μετανάστευση, αντροδουλειές)
χαμόγελο, υπογραφή και αντίο.
Κι ετούτη τη φορά
ήταν σαν πρώτα ίδια,
ωραιοτάτη δεσποινίς στην πόρτα
(τάχα αδελφή, γυναίκα ή η κόρη;)
κουδούνι, χαμόγελο, υπογραφή και αντίο.
Δεν έμενε ποτέ το φάκελο ν’ ανοίξει.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ.]
