Ενότητα πρώτη: Παράδοξη γραμματική
1. Ένα όνομα σε θετικό ή υπερθετικό (χωρίς συγκριτικό) βαθμό παρατιθέμενο σε διαλογικό παράδειγμα:
– Πως ονομάζεται αυτό το πουλί;
– Θυμός.
– Γιατί το ονομάζεις έτσι;
– Αυθαίρετα μεν, λογικά δε, γιατί η ψυχή του είναι μια πνοούλα.
– Και τώρα που κελαηδεί τόσο γλυκά πώς θα το ονόμαζες;
– Θυμότατο.
2. Ένα επίθετο που υπό ορισμένες προϋποθέσεις πρέπει να εκλαμβάνεται ως ουσιαστικό μόνο, πλην όμως νοούμενο επίσης σε θετικό ή υπερθετικό (χωρίς συγκριτικό) βαθμό:
Μόνος – Μονώτατος
Ενότητα δεύτερη: Εννοιολογική σύγχυση
Κι αν είμαστε στον Παράδεισο, αλλά δεν το έχουμε καταλάβει ακόμα;;; (Μήγαρις το λέει κάπου αυτό ο Ντοστογιέφσκι; Σαν να το άκουσα…)
Ενότητα τρίτη: Ηθική και υπαρξιακή απορία περί μοιχείας ή ξηλώνονται τα αξήλωτα;
Κανένας δεν είναι καλύτερος από τον άνδρα σου. Καμία δεν είναι καλύτερη από τη γυναίκα σου. Μοιχεία είναι να προσπαθεί να πείσει κάποιος για το αντίθετο. Προτού λοιπόν αρχίσεις να ξηλώνεις τ’ αξήλωτα, σκέψου πως στην κοινή φύση μετέχουμε όλοι και μην αυταπατάσαι. Δοκιμασία θανάτου είναι η κάθε σχέση. Στον πυρήνα της οποίας είναι αποθησαυρισμένη η Ζωή και η Ανάσταση. Κανείς δεν είναι καλύτερος από κανέναν. Ευθύνη μας ο μοναδικός πλησίον. Η διάσωση της μοναδικής και απαράμιλλης ομορφιάς του, η οποία δεν συγκρίνεται με καμιά επίγεια ή ουράνια ομορφιά, καθότι αχειροποίητη, του Θεού εικόνα. Σκέψου λοιπόν, συλλογίσου σπλαχνικά, διώξε τη σκόνη… έχεις ευθύνη… και δόξασε την ομορφιά του πλησίον σου ανθρώπου, του εμπιστευμένου αδελφού σου… ψάλλοντας από τα βάθη της καρδιάς σου με δάκρυα: «Ιδού εί καλή, η πλησίον μου, ιδού εί καλή… όλη καλή εί, πλησίον μου, και μώμος ουκ έστιν εν σοι…» ή «ιδού εί καλός, ο αδελφιδός μου, και γε ωραίος» (Άσμα ασμάτων)
Αθήνα, 7 Νοεμβρίου 2016
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφία: Alex Strohl.]
