Αφήνουμε τον χρόνο να υπάρξει
Διατάζουμε τον χρόνο που δεν υπήρξε
Βάζουμε δυο σώματα σε εφαρμογή/με κομμένη την ανάσα
Τ’ αποχωρίζουμε βίαια
Κόβουμε από την ρίζα τον τρόπο που θα ’θελαν να συναντηθούν ξανά
Έτσι μόνο θα θέλουν
Γράφουμε σημειώματα που δεν θα διαβαστούν ανορθόδοξα
Συνταράσσουμε το κενό ανάμεσα στα γράμματα
Κανονίζουμε την επέλαση των βαρβάρων
Και βάφουμε τις βλεφαρίδες με νύστα
Ένα ξεχαρβαλωμένο ξυπνητήρι έρχεται την κατάλληλη ώρα
Περπατώντας πάνω σε μπρούτζινες μύτες
Αλείφουμε την πλάτη με υγρασία και σάλιο
Τον κώλο επίσης
Νομίζουμε ιστορική τη στιγμή
Και φτιάχνουμε μοκέτα για αναμνήσεις και επαναφορές
Μόνωση-ξανά μόνωση
Και 2 μανταλάκια να κλείνουν το στόμα. Μην πουν λέξεις
Που θα ξεχαστούν 2 ώρες μετά
Στάζουμε δυο κουταλάκια του γλυκού υγρασία και ανυπακοή
Συγκρότηση έπειτα. Καπνός-Διαδρομή
Δυο χέρια που καιρό έχουν να νιώσουν επιθυμία
Να μπερδευτούν σε δάχτυλα άλλων
7 παγωμένα δάκτυλα ποδιών και 3 που δεν προσεγγίζονται
Και τελικά έφτασαν στο σημείο
Δύο σώματα έλεγαν πάντα την αλήθεια
–νόμιζαν– την στιγμή που το ψέμα
Κάνει περίπατο στο στόμα
Κι έπειτα ο κουλοχέρης επαναφέρει το παιχνίδι
Στις σωστές διαστάσεις
Καλά κρατούν – κι έχουν γνώση
Ένας απορροφημένος μόνος
Φρικτός- σχεδόν μπογιατισμένος
Επιθυμεί νερό στα παραθυρόφυλλα
Θα άλλαζα όλες τις λέξεις μου
Με την ηχώ που αφήνει
Η μία
Η πιο άμεση
Η πιο ηχηρή
Στα μαλλιά σου.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Εικόνες: Antonello Silverini.]
