Το δωμάτιο μικρό… λίγο σκοτεινό. Ένα πορτατίφ μισοφέγγει στη γωνία. Εκείνος ξαπλωμένος στον καναπέ… αγουροξυπνημένος. Κοιτάζει το ρολόι του. Μεσημέριασε πρώτη του Γενάρη. Οι εφημερίδες πεταμένες στο πάτωμα. Το σημειωματάριο μισολερωμένο από τους καφέδες και λίγο καμένο στο εξώφυλλο από τσιγάρο. Ακούγεται το κασετόφωτο να μουρμουρίζει ‒έπαιζε χαμηλόφωνα όλη τη νύχτα… την ώρα που μπήκε ο νέος χρόνος έπαιζε τζαζ, έτσι τον υποδέχτηκε! Εκείνος τεντώθηκε με ευχαρίστηση… έτριξαν λίγο τα κόκαλά του, δεν έδωσε σημασία. Το πρώτο που σκέφτηκε, να στείλει ευχές. Και να δει ποιoς του έστειλε. Άνοιξε το παράθυρο, έκλεισε το πορτατίφ, δυνάμωσε το κασετόφωνο, έβαλε καφέ στην καφετιέρα. Πανέτοιμος, κάθησε στο γραφείο του… Δυναμικά πάτησε το κουμπί και ο υπολογιστής άνοιξε. Κύμα ευφορίας τον κατέκλυσε. Ακαταμάχητη έλξη. Ανυπομονησία. Έρωτας. Είναι ωραίο να σε αγαπούν. Να σε περιμένουν. Είναι ωραίο να έχεις συνοδοιπόρους, συνεργάτες, φίλους που ποτέ δεν συνάντησες αλλά είναι εκεί, πάντα πρόθυμοι να σου πουν έναν καλό λόγο, να χαϊδέψουν την εικόνα σου με ένα like ή να σου δώσουν σήματα αγάπης και ενδείξεις προσμονής και αμοιβαίας εκτίμησης. Και ηλεκτρονικά διατηρούνται οι αξίες, καλλιεργούνται τα συναισθήματα, μοιράζονται τα όνειρα. Κι είναι μια πραγματικότητα που σε εκπλήσσει διαρκώς με την αλήθεια της, τελικά. Βάζεις τα χέρια σου στη φωτιά για το φατσοβιβλίο, τόσο είσαι πεπεισμένος! Ναι,υπάρχει πολιτισμός και εκεί μέσα. Ναι,υπάρχει! Και τέτοιες μέρες γιορτινές… επιβεβαιώνεσαι. Αδημονείς να κάνεις μια χαλαρή βόλτα από τους τοίχους των φίλων, να τους δώσεις μια ευχή,να τους αφιερώσεις ένα ποίημα ή ένα τραγούδι, να τους κλείσεις το μάτι, να τους χαρίσεις αγάπη και χχχ. Αυτό είναι μέρος μιας ιδιάζουσας συναισθηματικής νοημοσύνης. Λίγο είναι;
Ξαφνικά εκείνος γουρλώνει τα μάτια. Ασυναίσθητα σχεδόν με τα δυο του χέρια πιάνει το κεφάλι του. Μια στιγμή ακινησίας. Μια ανάσα κρατημένη. Ένα σφύξιμο στο στήθος. Μια κραυγή πνιγμένη. Μια σκέψη κρατημένη, μια σκέψη νεκρή. «Γαμώ τα καλώδιά σας», ακούει τον εαυτό του να λέει. «Φωτιά θα σας βάλω. Τέτοιες γιορτινές μέρες, είναι δυνατόν; Γαμώ τα καλώδιά σας! Άντε συ τώρα περίμενε να έρθει! Όχι,κάνε κι αλλιώς, κάνε κι αλλιώς.»
Σηκώνεται και περπατά νευρικά μέσα στο δωμάτιο. Ανάβει τσιγάρο. Και μετά άλλο. Και ελέγχει. Και ξαναελέγχει. Και η επωδός μόνιμη: «Γαμώ τα καλώδιά σας». Και μετά κλωτσάει μια καρέκλα. Ένα μήνυμα στο κινητό. Τον θυμήθηκε η Cosmote. Toυ στέλνει ευχές για τη νέα χρονιά! «Δεν μας παρατάς και συ; Γαμώ τα καλώδιά σας.»
Και μετά κουράστηκε να περιμένει. Kουράστηκε και να βρίζει. Και μετά σιωπή. Και μοναξιά.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Ζωγραφική: Γιώργος Σαλταφέρος.]
