ΔΥΟ ΑΠ’ ΟΛΑ
του Περικλή
Πηγαινοερχόμουν τότε τακτικά στην Αθήνα. Σε κάποια από αυτές τις επισκέψεις μου, θα ’ταν αρχές της δεκαετίας του 2000, είχα ξεχαστεί με την δουλειά και όλη τη μέρα δεν έβαλα τίποτα στο στόμα μου.
Βγαίνοντας από το κέντρο πήρα τον δρόμο για την Πάτρα. Η κοιλιά μου άρχισε να διαμαρτύρεται. Έπρεπε κάπου να σταματήσω. Κι όσο σκεφτόμουνα τι να κάνω, μπροστά μου βλέπω μια φωτεινή επιγραφή με μεγάλα φωτεινά κόκκινα γράμματα: Πίτα με γύρο, σουβλάκια, σάντουιτς. Ώπα λέω, εδώ είμαστε. Παρκάρω και πάω προς το μαγαζί.
Μπαίνοντας, δεν πρόσεξα ότι δεν είχε καθόλου κόσμο. Στο βάθος, πίσω από τον πάγκο, ξεχώριζε μια αντρική φιγούρα.
Κάθομαι σε ένα τραπέζι και περίμενα να έρθει κάποιος για να παραγγείλω.
Ύστερα από λίγο έρχεται ένας ψηλός με σκληρό και άγριο πρόσωπο. Με ύφος ανθρώπου που έχει ζήσει πολλά, στέκεται από πάνω μου:
—Τι θα πάρει ο κύριος;
— Δύο απ’ όλα, του λέω.
Με κοιτάζει κάπως παράξενα.
— Είσαι σίγουρος;
—Ναι, του απαντάω. Και γρήγορα γιατί βιάζομαι.
Μετά από κάνα τέταρτο ακούω πίσω μου μια φωνή:
—Καλησπέρα Κύριος.
Γυρίζω πίσω και τι να δω.
Δυο γυναικάρες δίμετρες ξανθιές, μάλλον ουκρανίδες, ρωσίδες ή κάτι τέτοιο, με ένα μίνι που έφτανε μέχρι τον αφαλό και κάτι ψηλοτάκουνα γυάλινα παπούτσια.
Ξαφνιάστηκα. Μέχρι να συνέλθω ακούω τη μία να μου λέει:
— Εδώ κάτσει κύριος;
— Ναι, της απαντάω, πού να πάω;
Αυτές παραξενεύτηκαν και έδειξαν να τα χάνουν.
Στο μεταξύ πρέπει όλη τη σκηνή να την έβλεπε και ο άντρας που πήρε την… παραγγελία. Τον βλέπω κι έρχεται βιαστικά προς το μέρος μας.
— Τι παρήγγειλες κύριε, μου λέει;
— Δύο απ’ όλα!, του απαντάω.
— Τι δύο απ’ όλα μου λέει.
— Δύο πίτες απ’ όλα.
— Δεν έχουμε κύριε, μου λέει απότομα ενοχλημένος. Άντε, σήκω και φύγε!
—Μα, του λέω, δεν μου έφερες την παραγγελία.
Άρχισε να αγριεύει ο τύπος.
—Το καλό που σου θέλω σήκω φύγε μου λέει, το φαγητό τελείωσε.
Τι να ’κανα σηκώθηκα να φύγω.
Καθώς έβγαινα, με την άκρη του ματιού πιάνω τις δίμετρες ξανθιές να χαμογελάνε.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Ζωγραφική: Mikhail Fyodorovich Larionov (1881-1964).]
