Το παραδέχομαι: Θα έδινα όλη μου την μοναξιά
ως και την τελευταία σιωπή
έστω και για λίγη, από την προσωρινή σου
αβέβαιη απουσία.
Αρκούσε αυτή για να συνεχίσω ν’ αντέχω
το καθησυχαστικό ψέμα
της μετά θάνατον, αιώνιας ζωής.
Είναι η άλλη, η μόνιμη απουσία, η βέβαιη
που δεν αρκεί, για ν’ αντέξω
την ανησυχητική αλήθεια
του μετά ζωήν, αιώνιου θανάτου.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφία: Cristina García Rodero.]
