Τάσος Μαντζαβίνος: Πες για την Τήνο, για την Παναγία της Τήνου, για τους μαρμαροτεχνίτες, για το εσωτερικό του ναού της Τήνου, για τα τάματα.
Αλέκος Κυραρίνης: Έζησα στην Τήνο τα παιδικά μου χρόνια. Τελειώνοντας το Λύκειο ήθελα να φύγω από το νησί, δεν ήθελα να είμαι από τα παιδιά που θα παραμείνουν εκεί. Αυτό που διατηρούσα στη βραχεία μου μνήμη ήταν οι ντισκοτέκ και η καλοκαιρινή ελευθεριάζουσα συμπεριφορά. Ήταν όμως κι αυτό ένα σπέρμα ελευθερίας. Αργότερα και με το πέρασμα των χρόνων κατάλαβα το φορτίο. Επισκεπτόμενος κατά καιρούς την Τήνο εισέπνευσα ένα κλίμα αγιωτικό στον αέρα, μία σκόνη καταβολής. Η Τήνος πλέον είναι ο προορισμός μου, είναι ο τόπος όπου είναι θαμμένοι οι πρόγονοί μου, ο τόπος όπου σ’ ένα δίσκο θα εναποθέσω κι εγώ την ψυχή μου.
Στην Τήνο με λούζει ένας δροσερός αέρας και ένα ουδέτερο φως. Μέσα κι έξω από τον ναό της Παναγίας της Τήνου και πάνω στα λευκά μάρμαρα κρυσταλλώνεται η επιθυμία μου για μία ενάρετη ζωή και για μία τέχνη που σκοπό έχει τη συμβολή μου σε ένα πλαίσιο κόσμου και μια κοινωνία που, όταν δεν είναι δίκαιη και εναργής, θα καταφεύγει στην ποίηση. Είμαι ζωγράφος αλλά η ψυχή μου είναι του ταπεινού μαρμαρά, που καταθέτει την πυγμή του στον μόχθο και η ύλη τού αντιστέκεται.
Μέσα στην Εκκλησία τα τάματα των χριστιανών είναι τα δώρα και η προσφορά των πιστών που ζητούν ως αντίδωρο κάτι για την παλλόμενη από πίκρες ζωή. Τα τάματα είναι μέρος του ναού, είναι οι κολώνες που στηρίζουν όρθια την πίστη, ζεστή και θεατή από την Υπεραγία μας Θεοτόκο. Στον χώρο αυτό και κατά την ίδια έννοια προσθέτω κι εγώ την καρδιά μου ως θρόνο για το ζαλισμένο μου μυαλό.
Τάσος Μαντζαβίνος: Ποια η σχέση της ζωγραφικής σου με το θρησκευτικό συναίσθημα;
Αλέκος Κυραρίνης: Όπως έχω τονίσει και παλαιότερα, μπορεί ένα ανθοδοχείο ζωγραφισμένο να είναι αγιογραφικότερο από μία ζωγραφικώς ανίερη εικόνα του Χριστού. Φυσικά, η πίστη μας στο εικονιζόμενο Πρόσωπο προσθέτει την ιερή ιδιότητα που Του αρμόζει. Η σχέση μου με τη ζωγραφική είναι η σχέση μου με τη ζωή. Καταθέτω την ελπίδα μου και το συναίσθημά μου για τον πανέμορφο κόσμο που με περιέχει ως πρόσωπο που δεν λειτουργεί άκριτα και μηχανιστικά, αλλά ως πνευματικό ον εναποθέτει πίστη και περιεχόμενο. Σημαντικότερο εργαλείο της τέχνης δεν είναι η πεποίθηση αλλά η πίστη και αυτή εκφράζεται ως παράδοση και ως θρησκευτικό συναίσθημα. Τουλάχιστον όταν ένας άνθρωπος είναι τίμιος απέναντι στον εαυτό του και δεν φέρεται, πρώτα απέναντι στον εαυτό του, αδιάκριτα. […]
[Απόσπασμα από τη συνέντευξη που περιλαμβάνεται στον κατάλογο της έκθεσης ΦΩΣ-ΖΩΗ, με ζωγραφική του Αλέκου Κυραρίνη και ποιήματα του Δημήτρη Αγγελή, που εγκαινιάζεται τη Δευτέρα 17 Οκτωβρίου στις 20:30, στην Ελληνοαμερικανική Ένωση. Η έκθεση, την οποία επιμελήθηκε η Λουίζα Καραπιδάκη θα διαρκέσει ως τις 5 Νοεμβρίου.]
