NOCTURNE
για πολλοστή απουσία
Απόψε το φεγγάρι μ’ αιφνιδίασε.
Σ’ αυτή την αμμουδιά, τέλη Σεπτέμβρη εδώ και χρόνια
Έρχομαι όταν στρογγυλεύει η σελήνη και
Τα λίγα δέντρα αποτραβιούνται και γυρεύουν
Να ησυχάσουν μέσα στην κυκλοθυμία του ανέμου
Που κάτω από καινούριες θίνες θάβει
Σκουπίδια ανθεκτικότερα του ανθρώπου
Κι η θάλασσα τους τύμβους τους στολίζει
Με νέα κοχύλια – αυτόν τον άνεμο ποιο χέρι
Ποιο χέρι αυτή τη θάλασσα ορίζει!
Πώς αγαπώ όσους περάσαν’ από ’δω και παριστάνει
Η σκέψη μου τα χνάρια τους στην άμμο
Και των μωρών οι αλάνθαστα ανορθόγραφες φωνές
Πώς στον αέρα απλώνονται, τυλίγουν και τσακίζουν
Σκήπτρα αιώνων εκστομίζοντας με θράσος:
«Παιδός» είτε το θέλεις είτε όχι «η βασιλήιη».
Έφερα την ψυχή μου στην ακτή σαν ξύλο
Που το ταξίδεψε, τ’ αλάφρυνε το κύμα
Και μ’ άλλα σπλάχνα τής το κόμισε η αρμύρα
Στα πόδια του χειμώνα που σιμώνει – ποιο φως
Αυτή τη θάλασσα, ποιο φως την ψυχή μου ασημώνει!
Μ’ απόψε το φεγγάρι μ’ αιφνιδίασε. Μαρτύρησε
Πάνω στην άμμο ένα κουβάρι από έρωτα ανθρώπων
Που ’κανε η μισανάσα τους πικρότερη
Τη σιωπή των τόπων
[Από την έκδοση Χρίστος Σ. Κρεμνιώτης, Κώστας Θ. Ριζάκης, Γιάννης Δ. Στεφανάκις, Μίτος αιφνίδιος η μοναξιά, Γαβριηλίδης, Αθήνα 2016. Zωγραφική: Joaquin Sorolla.]
