Έλεγες περιμένω το μοιραίο
κι εγώ σε ρώτησα γιατί,
βρεθήκαμε στον τόπο αυτόν
ένα καιρό τυχαίο
κ’ ο ήλιος
τώρα μας ενοχλεί.
Το κορμί μας έγινε άσπρο,
το βλέμμα μας πράο,
ξαπλώνουμε μ’ άλλους μαζί
στους πράσινους δρυμούς,
κουράγιο μεσ’ στην ζωή τραβάς και
τραβάω,
για γκρίζους στόχους πιο προσιτούς.
Κι από φιλότιμο στους άλλους
που την γλώσσα τους
κουτσά στραβά μιλάμε,
τους λέμε,
πότε για τον καημό μας,
πότε για τον παράξενο εαυτό μας,
μόνο για να μας συμπαθάνε,
μόνο για να μας αγαπάνε.
Είσαι ελεύθερος;
έλα το βράδυ στο ποτάμι,
μια βόλτα με τον βροχερό καιρό,
να δεις τα κορμιά
πώς γέρνουν στο σκοτάδι,
πώς ρίχνουνε τον πόνο τους
μεσ’ στον θολό βυθό.
[Από τη συλλογή Ω το φως ω η δόξα ω η αλήθεια, Αρμός, Αθήνα 2016. Ζωγραφική: Leon Spilliaert.]
