Βαρέθηκα να είμαι πεταμένη στο κρεβάτι σαν
τσαλακωμένο άδειο πλαστικό κορμί, είπα κι εγώ
να δοκιμάσω τη φυγή απ’ τα σκουπίδια κι ίσως η
τσάντα (το μόνο της παλιάς ζωής κειμήλιο) ίσως
αυτή να κρύβει σύννεφα δραπέτες
-όχι πως ντρέπομαι για τα χρεόγραφα της νιότης ή
το βάρος της σπατάλης, σ’ όλους μας μέλλεται
κάποια στιγμή να χάσουμε τη μάχη με τα όνειρα να
μας σωθούν τα καύσιμα μ’ όλες τις πιθανότητες
και ν’ απογίνουμε στο χάος μαύρες τρύπες-
πριν βυθιστώ λοιπόν για πάντα στον πυρήνα μου,
ελπίζω πως η τσάντα κρύβει κάτι κι όσο ψάχνω,
βρίσκω μόνο αποδείξεις πως καταναλώθηκα κι
αυτοκόλλητα χαρτάκια να θυμάμαι οδηγίες και να
μην μπερδεύομαι στις πράξεις, πού θα πάω πότε
και με ποιον
(οι πράξεις δεν είναι μελάνι σε άσπρο χαρτί, οι
πράξεις λερώνουν με αίμα σε χέρια που σφίγγουν
πότε το γέλιο και πότε το δάκρυ)
επομένως καμία ελπίδα φυγής, όσο κι αν έμοιαζα
πλήρης η τσάντα μου άδεια κι εγώ πεταμένη ξανά
στο κρεβάτι σαν τίποτα.
[Το ποίημα προέρχεται από την ενότητα «Η εποχή του Μηδενός» της ανέκδοτης ποιητικής συλλογής Αλιρρόη: το Μηδέν και το Είναι. Ζωγραφική: Damian Stamer.]
