Μέρα (1)
Η μέρα
θαλασσινό ιώδιο
ματοκυλίζοντας τα δέρματα κυκλοφορεί στο κέντρο
μικρή σαν υπογεγραμμένη γιώτα
χρήσης δοτικής,
γιάπισσα εμμονική στην κρίση
περιμένει τον καιρό
νόμιζε θα επιζήσει φέτος
σήκωσε πανί
θαλάσσωσε σε πιο μεγάλο πλάτος.
Η μέρα μας διαβάζει επιγραφές στους δρόμους
δεν διαψεύδει θαρρετά ή πιο όμορφα τη νύχτα
κι ας δείχνει τις διατομές
κι ας ιστορεί το ψέμα.
Θυμάται έφυγες με το χαμόγελο,
έχει μαράζι
μες τη λουρίδα τη θαλασσινή
πλοίο φαντάζει.
***
Μέρα (2)
Μια μέρα θα κοιμόμουν, μία μέρα
αλλιώς πώς πρόλαβαν να γίνουν όλα τούτα;
Φίλοι αλλάξανε τις όψεις που θωρούσαν, φύγαν χώρες
για μένα η θύμηση κομμάτι αυτής της πλεύσης.
Αντίκρυσα φεγγάρια πιο μεγάλα, τυπωμένα σε βουνά
καθώς επέστρεφα στο σπίτι μου τις νύχτες.
Φεγγάρια που θυμίζουν ανεστιότητα πατέρα
όποτε ανοίξω το παράθυρό μου εκεί τα βλέπω.
Μια νύχτα θα κοιμόμουν, δεν μπορούσα
είδα μια γη στο όνειρο προσκεκλημένη μόνο.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Έργο: Gerhard Glück.]
