Μετάφραση: Ούρσουλα Φωσκόλου
Το αδιανόητο της τηλεόρασης, τη νύχτα
Είναι τέσσερις το πρωί κι ο Πιερ Πάολο θρηνεί
κι έτσι θρηνώ κι εγώ. Κλαίμε, όμως όχι στ’ αλήθεια μαζί. Καθένας
για τον εαυτό του. Αγκαλιάζουμε τις τύψεις μας
σαν σακούλες με πάγο τον χειμώνα.
Έχουμε, νομίζω,
ακόμη πολύ δρόμο ώσπου να ξημερώσει.
Η τηλεόραση συντονισμένη στο κανάλι Nature,
Όπου βλέπουμε μια μάνα αλεπού να κάνει
κύκλους, με την κοιλιά πρησμένη, γεμάτη γάλα που κανένα
πλάσμα δεν μπορεί να πιει.
Τα ‘φαγε τα μικρά της, όλα.
Και μέσα στο δωμάτιο, αρχίζει
να βρέχει.
O bella ragazza della vita mia, μου ψιθυρίζει ο Πιερ στο αφτί.
Ω, μικρή μεθυσμένη στάλα.
Κι ο ήχος της βροχής στο κεφάλι μου
θα μπορούσε να είναι soundtrack
για την αλεπού στην τηλεόραση
όπως το σχήμα των λέξεων στη σελίδα, που κάποιες φορές
θυμίζει κάτι άλλο—
ένα σχοινί, τη σκιά του, το μάτι
που γυρνά κι αποκαλύπτει
τον δρόμο απ’ όπου έφτασε ως εδώ.
Πόσο υπέρμετρος, φαντάζομαι,
ο πόνος της αλεπούς. Πόσο βαθύς ο πόθος της
ν’ αλλάξει ό,τι έκανε.
Ξέρω πως είναι αδύνατο.
Μα πώς μπορούμε πια να λέμε,
τίποτα δεν γίνεται, ακόμη και τώρα;
[Πρώτη δημοσίευση της μετάφρασης στο ηλεκτρονικό Φρέαρ.]
