ΤΟ ΣΕΛΙΝΙ
Ήμουν δεν ήμουν εφτά χρονών
κι εκείνη η σταφιδιασμένη γριούλα είχε ανοικτή τη χούφτα.
Της έδωσα το χαρτζιλίκι μου –ένα σελίνι
κι έτρεξα φοβισμένος μακριά.
Η γριά πέθανε, εγώ μεγάλωσα
ο χρόνος κάτω από το χώμα
καθάρισε τα κόκαλά της
αν δεν ήταν θαμμένη
θα βλέπατε ότι έχουν το ίδιο χρώμα
με το φετινό φεγγάρι του Αυγούστου
όμως αυτό που θέλω να πω
είναι ότι εκείνο το σελίνι
από τότε
καθημερινά μου επιστρέφεται
κι αστράφτει
πιο πολύ απ’ όλα τ’ άλλα νομίσματα
μες στο ταξίδι του.
***
ΜΠΛΕ ΙΣΤΟΡΙΕΣ
Τώρα γράφω μπλε ιστορίες
μου είπε η Άγγελα.
Πρώτα έγραφα κόκκινες
όμως με τον καιρό κουράζονται τα χρώματα
κι αφήνουνε το βάψιμο στις λέξεις.
Έτσι συμβαίνει και με τους ανθρώπους:
Πριν σαπίσουν νομίζουν ότι αλλάζουν.
Υποψιάζομαι ότι αυτή η ιστορία θα τελειώσει σε αναπόφευκτο γκρίζο
σαν θλιμμένη παρέλαση βετεράνων
που μόλις σιγήσει η μπάντα
τους ρίχνουν πίσω σε μισοσκαμμένους τάφους.
Αλλά πες μου, σου αρέσουν;
Μου αρέσουν, της είπα.
Εγείρουν τις αισθήσεις ένα μέτρο πάνω από τη γη.
Όση δηλαδή είναι η απόσταση χώματος-ουρανού
αν την έχεις διανύσει χιλιάδες φορές.
[Από τη συλλογή Πληγείσες περιοχές. Γυμνές ιστορίες, Μελάνι, Αθήνα 2016. Ζωγραφική: Paul Delvaux.]
