Οι επιβάτες
Κακώς ζητάτε τίτλους και προνόμια
Σε τούτο το χαρτί είστε μόνο επιβάτες
θυμηθείτε
εύκολα το ταξίδι σας πετάει
από τη ράχη του όποτε νομίσει
Καλύτερα να βάζετε μες στις βαλίτσες
τ’ απαραίτητα
Τρεις μόνο αλλαξιές
Την πρόχειρη για μεροκάματα
που αφήσατε στην ποίηση μισά
Τη σπορ για τον αγώνα δρόμου με τους στίχους
Την τελευταία την επίσημη
για τα λεπτά που η γέννα θα ρετάρει
Παραμονεύει πάντα, βλέπετε, ο σταθμός
Εσείς θα μένετε, τα λόγια σας θα περπατούν
Και θα’ ναι μία αίσθηση περίφημη αυτή
ν’ αλλάζουν στα μολύβια οι εποχές
ενώ το πλάτος και το μήκος τους
έτσι νομίσατε
καθόταν ξέγνοιαστα σ’ έναν αιώνιο
Ισημερινό
«Ασυγχύτως, ατρέπτως, αχωρίστως και αδιαιρέτως»*
Αναγνώστη, σκοτεινό μου σπλάχνο
Δεν είναι πια καιρός για ν΄αναμετρηθούμε
κι ας υπάρχουν εκεί έξω τόσοι
που ζητούν το χαλασμό
που επευφημούν το πέρασμα του κονταριού
από το στόμα ως τον αυχένα
Ο σώζων διχασμόν σωθήτω
Αλλά και πάλι πώς θα φορτωθώ εγώ
δικές σου ρήτρες, λάθη και προτάγματα
που ολοένα και μικραίνουν πέφτουν όρια
πέφτουν επικράτειες
και μόνο αν δω τα αργύρια της προδοσίας πεταμένα
θα μερώσουν οι πληγές απ’ τα καρφιά σου;
Και έσονται εις σάρκαν μίαν…
Πολύ ωραία! Και ποιος μας εγγυάται συνουσία
που όλα σου τα κύτταρα αντιγράφουν τον Ιούδα
λες και πρέπει ένα φιλί να είναι πάντα αιρετικό
να παραδίδει το σπουργίτι στους φονιάδες ;
Γύρνα το καθρεφτάκι
για να δει το αίμα σου
ποιος είσαι ανάποδα και να σε μάθει
Αναγνώστη, σκοτεινό μου σπλάχνο
Η φύση μου είναι φύση μέσα σου αποκαμωμένη
Σα να περπάταγες για ώρα μες στις λέξεις
κι οι μεταφορές τους σου έβαλαν τρικλοποδιά
Δεν έχει σημασία που όλα γύρω προμηνύουν διχασμό
Ο σώζων διχασμόν σωθήτω
Εμείς ας προσποιούμαστε μια φύση αχώριστη
που μόνο το άγραφο θα την ξεκάνει
[* Η Δ’ Οικουμενική σύνοδος διακήρυξε πως ο Ιησούς Χριστός είναι τέλειος θεός και τέλειος άνθρωπος, ομοούσιος καθεκάστη φύση προς το Θεό και τον άνθρωπο, πως η ένωση τελέσθη «ασυγχύτως , ατρέπτως, αχωρίστως και αδιαιρέτως» σε μία υπόσταση.
Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφία: Τrent Parke.]
