Κάθε πρωί
Ξυπνώ από τους πόνους
στα πλευρά.
Και όσο την κούπα γεμίζω με καφέ
αναπλάθω στο μυαλό
ξανά και ξανά
την εικόνα της ξιφολόγχης.
Δεν κοιτάω πια χαμηλά.
Η απουσία εκ των έσω πονάει πιο πολύ.
Κάποιος είπε, σαν ήμουνα παιδί
με βράγχια σημαδεύτηκα.
Σαν ψάρι έξω από το νερό.
Είναι βλέπεις που η ανάσα στον πόνο
ή στο λίγωμα της ένωσης
το ίδιο κοφτή είναι,
η μισή ανήκει αλλού.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφία από τον Καθρέφτη του Α. Ταρκόφσκι.]
