~ Στατική προβολή~
Κρίνα νερά
γεφύρι από βυζαντινό τεχνίτη και ’μεις έκθετοι σε χρόνο κρεμασμένο σφιχτά σε χρωστήρα φθινοπώρου που χλιάραινε τα μάγουλα με σκουριά διάφανη σαν ψέμα
μου είπες: φέρε κρασί να πιούμε μια και δεν πεθάναμε ακόμα
τα χέρια σου μύριζαν μπογιά και υγρασία κι εγώ σε αγαπούσα πορφυρά κι αθόρυβα
Ο ζωγράφος κάθε νύχτα μ’ έσβηνε γιατί με έβρισκε πάντα μεθυσμένη
Ήταν εξαντλητικό όσο κράτησε
Κάποτε μας βαρέθηκε ξέπλυνε τα πινέλα του και πήγε να παίξει πρέφα
Έκτοτε τα τσούζουμε δήθεν σοβαροί κρατώντας τα προσχήματα της στατικής προβολής
και στις φλέβες μου κυλάει το χρώμα σου
Χρόνια σ’ αγαπώ σ’ αυτή τη στάση
Ο χρόνος γύρω μου απλώνει σκόνη.
~Στο Ουαί των σκιών~
Με φλέβες οργαντίνας μες στο γάλα του το φεγγάρι
συνθλίβει κάτοπτρα
κι η λίμνη των απορρήτων γεμίζει ρωγμές.
Τότε είναι που ψευδίζει το ανεστραμμένο είδωλο:
Λευκή κορδέλα στο Ουαί των σκιών. Λευκή κορδέλα..
Κι ο ουρανός κατεβάζει θηλιές.
Αυτή είναι πάντα η ώρα που έρχεται μ’ ένα ζευγάρι ατσάλινες φτερούγες
–μελανιασμένος απ την κρύα κοίτη που τον δίπλωνε–
ο αγαπημένος.
«Έλα, άρπαξε κάτι από μένα, του λέω , κι ας είναι η ζωή!»
Αυτός δεν μιλά. Στο φεγγαρίσιο χρόνο που του δίνεται
σηκώνει τα μάνταλα του βυθού
και παίρνοντας το πρόσωπό μου που είναι χώμα
χαράζει πάμφωτη την γεωμετρία της ζάχαρης,
να το γλυκάνει να μην πικρίζει.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφία: André Torrés.]
