Hay moros en la costa
Εκεί που άλλοτε ο μαυριτανός βοσκός με τα χέρια του
ένωνε το κενό και το νότιο ημισφαίριο του σύμπαντος
Τώρα φίδια δραπετεύουν στη σκοτεινή ύλη
και σφίγγουν ‒δίχως πείνα‒ τον ουράνιο θόλο
Τη σκόνη τη μαρμάρινη χωνεύουν με δυσκολία
μα αντέχουν το κάρβουνο, το κονιάκ και το ξίδι
Την ημέρα του ήλιου κάποτε,
στέρεψαν τα σύνορα του κόσμου των ανθρώπων
ανάμεσα στους λευκούς βράχους του Γιβραλτάρ
και τον κόκκινο αφρό του Τίγρη.
Έτσι νόμισαν τότε
και έτσι συνεχίζουν να πιστεύουν
εκείνοι που χρεώνουν στο ένστικτο τον άλυτο δεσμό
‒ στο σχήμα της ανάστροφης γροθιάς,
εξ Αρχής αγνοούν
ότι οι γραμμές του φωτός
παραλλήλως ταξιδεύουν.
Καταγωγή
Το όνομά μου κείτεται
κάτω από τα βουνά του Ταύρου
και κάποιος επιστάτης μου φωνάζει να τρέξω
‒να λάβω βάπτισμα‒
στις μίνες της υγρής κοιλάδας της Τενοχτιτλάν
που μια παύλα θάλασσα τη χωρίζει
από το νόθο λαβύρινθο της αλεξανδρινής κοινότητας.
Δυο γενιές τουλάχιστον θέλησαν να αποδράσουν
από της μαύρης στεριάς τον ακρογωνιαίο βράχο
και της αρχαίας Ιστώνης τη μύτη,
επιστρέφοντας έπειτα από χρόνια
σε απάτριδες πόλεις πολιορκημένες με ξένες συνήθειες
Ευπρόσδεκτοι μετανάστες αλλού,
εδώ γεννιούνται ιθαγενείς αλλοδαποί
που τα γόνιμα χωράφια τους καταπίνει η ορεινή γη
και εξόριστη τα φυτεύει αντιπαροχές
στη δύση.
Το γένος των ανθρώπων με τα κίτρινα μάτια
που κρύβονταν κάτω από τα σανίδια,
τελειώνει σ’ εμένα.
[Πρώτη εμφάνιση στα Γράμματα. Φωτογραφία: Arthur Tress, “The Dream Collector”.]
