~ante portas~
Πρόσεξε παρακαλώ
Το στήθος μου είναι μαύρος άνεμος
Διαπλέκει άλογα
με πνεύματα αγίων στις οπλές.
Τα κάνει ν’ αγαπούν την αμαρτία.
Να πίνουν νερό από μετόχια
που κατοικούνε δαίμονες
περιστρεφόμενοι
στις συνθήκες ραφής πρωινών χειλιών.
Φοβούμαι τα εάλω.
Γι’ αυτό
μην αφήσεις ίχνη.
~Perfomance~
Όταν πέφτει το μαχαίρι στα δάχτυλα της νύχτας
ενόσω παίζονται στο πιάνο τα ορατόρια των ασημιών
τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει το αιματοκύλισμα των σκιών. Συμβαίνει τότε:
ανώνυμη Κοκκινοσκουφίτσα
σκουπίζει τα δάση από τους λύκους,
καρφιτσώνει καινούργιες σκιές στις παρτιτούρες
γυρίζει το μάνταλο του φεγγαριού στο σολ
και κάθεται στο πιάνο. Στα δάχτυλά της
κομψές δαχτυλήθρες φαμπερζέ, κρύβουν τα γαμψά της νύχια.
Το αίμα πνίγεται στις ραφές των πλήκτρων.
Παχιά κλειδιά ξεκάνουν τις υφέσεις. Κροταλίζουν συμβάντα
από κατάγματα μνήμης, το κρεσέντο γυρίζει ανάσκελα
σε σεντόνι από πένθος.
Η μουσική είναι εξαίσια όσο και μαθηματικώς άλυτη.
Η μονωδία των λύκων είναι πάντοτε μια καλά στημένη παράσταση και τα σμέουρα ώριμα μέχρι θανάτου.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφία: Steve McCurry.]
