Παράπονο
– Πουλί μου
γιατί άργησες;
Σε γύρευα στο παρελθόν
και ήλθες από το μέλλον
πάνω στο κενοτάφιο
να μου χαμογελάσεις;
– Άργησα γιατί δεν είμαι εγώ
μονάχα η πρώτη αγάπη
η αγνή και άδολη κείνη
που γύρευες στο παρελθόν
μάταια ν’ ανταμώσεις.
Άργησα γιατί δεν μπόραγες
πιο πριν να το εννοήσεις
πως είμαι εγώ η πρώτη σου
αλλά και η τελευταία αγάπη.
Αθήνα, 28 Μαρτίου 2016
Ήξερα…
Ήξερα ότι θα παρέλθουμε
σαν σκιές φευγαλέες
μέσα σ’ αυτούς τους γνωστούς
απαρηγόρητους δρόμους
που θα εξακολουθήσουν
να υπάρχουν ερήμην μας
Και έρχεσαι τώρα Εσύ
και με παρηγορείς χωρίς να ξέρω γιατί
Αθήνα, 14 Μαρτίου 2016
Είναι συνήθεια που θέλω να σου μιλώ κάθε μέρα;
Eίναι συνήθεια που θέλω να σου μιλώ κάθε μέρα;
Όχι δεν είναι συνήθεια.
Γιατί από την αρχή κάθε μέρα ήθελα να σου μιλώ.
Ήθελα να σου μιλώ όχι μόνο με λέξεις,
αλλά κυρίως με σιωπή.
Ήθελα να σε αισθάνομαι μέσα μου να προσεύχεσαι
όταν στερεύουν οι λέξεις.
Υπάρχουν αδιάβατοι δρόμοι ανάμεσά μας;
Όχι δεν υπάρχουν αδιάβατοι δρόμοι ανάμεσά μας,
απλώς βαδίζουμε στον ίδιο δρόμο με διαφορετικά πόδια.
Αθήνα, 11 Φεβρουαρίου 2016
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφία: Harry Gruyaert.]