Το ποίημα αυτό,
τ’ αφιερώνω σε εσένα Γιάννη,
όπου με μια λεπίδα χάραξες
απάνω σ’ ένα δέντρο,
τα εξής:
Δημόκας Ιωάννης,
2015
Η φαινομενικά αυτή ασήμαντη
και μάλλον τετριμμένη πράξη,
κρύβει, πιστεύω, ένα βαθύτερο συμβολισμό·
ότι η ψυχή τ’ ανθρώπου είναι αθάνατη,
κι ακόμη,
ότι το ξέρει!
Πνεύματα ανήσυχα, ορθολογιστές,
τα βέλη σας κρατήστε στη φαρέτρα,
κι αφήστε με δυο λόγια ν’ αποσώσω.
Το μονοπάτι αυτό,
που φιδοσέρνει πλάι στο δέντρο,
όπου ’ναι χαραγμένα αυτά,
το διασχίζει καθημερινά
ένα σωρό κόσμος,
μιας κι οδηγεί απ’ τις εστίες
στην Πολυτεχνική σχολή.
Από αυτούς, που θα περάσουν από ’κει
μέσα στα χρόνια που θα ’ρθούναι,
κάποιοι θε ν’ αναρωτηθούνε, Γιάννη,
όπως κι εγώ, ποιος ήσουν,
τι κίνησε τα δάχτυλά σου
και θέλησες να μας αφιερώσεις
το μικρό τούτο ενθύμημα.
Σε φαντάζομαι ωραίο, μα ανήσυχο,
να βγαίνεις απ’ το μικρό δωμάτιό σου στις εστίες,
να περπατάς στο μονοπάτι με τα πεύκα,
καθώς ο ήλιος πάνω σου θεριεύει
και να μετράς στα δάχτυλα
τις μέρες που σ’ απόμειναν
να πάρεις το πτυχίο – σκέτο κουρέλι πια.
Κι έτσι όπως θα δες τα εφηβικά όνειρά σου ξεσκισμένα
απ’ την ασυδοσία των πολιτευομένων,
κι ενίοτε των πολιτών,
με χέρι τίμιο
κι ένα σουγιά,
θα χάραξες αυτό, που ήταν για σένα
το επιστέγασμα ολάκερης της ύπαρξής σου,
Δημόκας Ιωάννης,
2015
Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ.
