Άραγε πόσες περιστροφές σου απομένουν ακόμη
γύρω από τον εαυτό σου, πριν ξαπλώσεις στον επιτάφιο ήλιο
κουρασμένος απ’ αυτή την εβδομάδα των παθών
που τα χαρτιά κι οι ποιητές λένε
πως κράτησε μια ζωή;
Πάλι άρχισα το μέτρημα. Το κόντεμα των λέξεων,
το σβήσιμο, τις φόρμες, τα συντακτικά.
Ας μπορούσα έστω μια φορά, να σκαλίσω καθαρή σκέψη
χωρίς ν’ ακούω την καιόμενη μνήμη στο ισόγειο όρος Χωρίβ
του δωματίου μου. Τότε μόνο θα σ’ έσωνα από τον δρόμο
που οδηγεί, στο άγιο αδιέξοδο της ελπίδας.
[Από τη συλλογή Αναμνήσεις από τη χώρα των Ηττημένων.]
