«Τα σταμπωτά είναι για τις ανεπρόκοπες», της έλεγαν.
«Στο μέτρημα φαίνεται η τέχνη».
Κι όταν οι μνήμες ξυπνούσαν, απλώνονταν στο δέρμα.
Κόκκινες κηλίδες σε διάφορα σχήματα.
Σταμπωτό εταμίν το δέρμα της
κι αυτή κεντούσε εκεί που η ζωή της χάραξε.
Σταυροβελονιά, της άρεσε, για να περνά 2 φορές πάνω από το ίδιο σημείο.
Να το γεύεται διπλά.
Δυο χαρές.
Όχι δυο πόνοι. Διπλάσιοι πόνοι.
Τελικά τα σταμπωτά έγιναν η μοίρα της.
Λινό μπεζ ύφασμα το δέρμα των βλεφάρων.
Διάφανο, μόνο από μέσα προς τα έξω.
Περίτεχνος ατραντές, οι βλεφαρίδες.
Και όταν η υγρασία της ψυχής ξεχύνοντας πάνω του, μικρά κρύσταλλα τον στόλιζαν, σαν από δάκρυ καμωμένα.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ.]
