Μια μέρα, όταν ήμουν 14 χρονών, ένιωσα παράξενα.
Ήταν Ιούλιος μήνας, σε μια ξένη πολιτεία, ανάμεσα σε ανθρώπους
ξένους που, ανοίγοντας μπροστά μου το βήμα τους αδιάφορα,
πλησίαζαν και ξεμάκραιναν σαν άψυχες φιγούρες.
Μια μέρα, όταν ήμουν 14 χρονών,
άκουσα τη φωνή σου μέσα μου οικεία,
αν και δεν σε είχα ακόμα γνωρίσει,
να μου ψιθυρίζει:
«Μη σκιάζεσαι
μπορεί να έχουμε διαφορετικά κορμιά
μπορεί ίσως να μιλάμε ακόμα
διαφορετικές γλώσσες
μπορεί ίσως να κινούμαστε
σε διαφορετική κατεύθυνση
μπορεί μέσα στο πλήθος
να χανόμαστε
όμως να ξέρεις
δεν παύσαμε ποτέ να είμαστε ο ίδιος άνθρωπος
σε όλες τις μοναχικές διαδρομές
σε όλους τους χρόνους
και τους τόπους
που
έπεσαν
από τον ουρανό»
Αθήνα, 2 Φεβρουαρίου 2016
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφία: Thomas Hoepker.]
