ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ
Ο τροβαδούρος σώπασε.
Τότε κάποιος σηκώθηκε και άρχισε να μιλάει
για τα παιδιά του ήλιου.
Το μάτι έγειρε στην οθόνη της καθημερινότητας,
μεταφορά σε άλλες εποχές.
Τα παιδιά του ήλιου.
Των ατελείωτων καλοκαιριών.
Μ’ένα ποδήλατο στο χέρι και φανελάκι τιράντα ριγέ.
Στα ξέφωτα της πόλης τριγυρνάνε.
Στους λόφους της ξεχύνονται,
στα παράλληλα δασάκια
αγκαλιά με τα τζιτζίκια
– τρόμπα ρεζέρβα έχεις εσύ;
Σπαταλώντας ιδέες και ιδρώτα
για το πιο τέλειο παιχνίδι της ζωής.
Στους καύσωνες να απαντάνε
με παγωτό κρι κρι και λάστιχο παιχνίδι
– μέσα έξω μέσα πατητά, μην κλέβεις, σε είδα.
Στις μπόρες να εισέρχονται με ξέφρενα κυνηγητά
– μπάλες baseball, basket, ποδοσφαίρου :
η λέξη φόβος και όριο αν υπήρχε σ’αυτόν το χωροχρόνο.
Εσύ που ξέρεις τις πιο απίθανες κρυψώνες,
τις επίδοξες γειτνιάσεις αδιεξόδων
στις γειτονιές των κυκλώπων.
Που τους κανόνες των μεγάλων αψηφάς
– ή έτσι νομίζεις.
Με φυσοκάλαμα και σφεντόνες τεχνητές
πίσω από την πλάτη τους πονηρά να χαχανίζεις.
Και ανελέητα σκορπάς χαμόγελα παντού.
– στον κόσμο τον δικό σου.
Εσύ που την κάθε στροφή του δρόμου
απολαμβάνεις,
και οι αχτίνες του ήλιου δε σε πτοούν
στις ανηφόρες.
Μια φυγόκεντρη δύναμη
που δε σταματάς να κυνηγάς.
Να συνεχίζεις απτόητος
να βρίσκεις αποχρώσεις
στα μαύρα χρώματα της λογικής
– ακόμα κι αν σου λένε
ο Άη Βασίλης δεν υπάρχει, ξεκόλλα.
Είναι τα παιδιά του ήλιου.
Που ξέχασαν να μεγαλώσουν, προσποιούμενα.
Ενός ήλιου που ξεσκόνισαν.
Γαντζωμένος στις καρδιές τους,
τελικά, δεν έδυσε ποτέ.
Και τα κρησφύγετα τσαλακωμένα τώρα,
μια ανάμνηση κρυφή.
Και τα όνειρα τα χτενισμένα,
ενσάρκωση πυρός.
Ο τροβαδούρος τραγουδάει πάλι.
Αλλά κανείς δεν τον ακούει πια.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφία επάνω: Susan Meiselas.]
