Ο εαυτός μου
Περπατώντας ξυπόλητος στην ακροθαλασσιά
τα πόδια μου βυθίζονται στην άμμο
είναι χειμώνας
κάνει κρύο
μα δεν το νιώθω
μέσα μου φλέγομαι
όλα τα πρέπει
και τα γιατί της ζωής
με καίνε
μ’ αρπάξανε απ’ το λαιμό
και με σφίγγουν
περπατώ χιλιόμετρα
ώσπου στο τέλος
σωριάζομαι κάτω
βαριανασαίνω
και τότε αρχίζουν δειλά
να βγαίνουν από μέσα μου
τα πρώτα θέλω.
*
Ο χρόνος πληγώνει
Φριχτό το σιδερένιο χέρι
του χρόνου
στο διάβα του
αφήνει πίσω ουλές
που δεν κλείνουν ποτέ
και όλο μεγαλώνουν
πολλαπλασιάζονται
στα μάτια
τα μάγουλα
το σώμα
οι πληγές του
δεν γιατρεύονται
μα αυτές
που πονάνε πιο πολύ
είναι της ψυχής
οι λαβωματιές
που ο χρόνος αναπόφευκτα
φέρνει μαζί του.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ.΄Φωτογραφία: Harry Gruyaert.]
