Ἀπόδοση: Νατάσα Κεσμέτη
Τό μέγα φτερωτό κινεῖ στόν ἀέρα τά φτερά του
δάχτυλα πού παίζουν πάνω σέ μουσικό ὄργανο
τό μουσικό ὄργανο τοῦ ἀνέμου· παίρνει ὕψος καί μόλις
κινεῖται
ἐνῶ κατακόρυφα θερμικά ρεύματα σταθερά ὠθοῦν
τίς γιγάντιες φτεροῦγες ἀκόμη ψηλότερα, ὥσπου ἵπταται
ὁλότελα πέρ’ ἀπ’ τήν ὅρασή μου, ἄν καί μέ περιεργάζεται παράξενα κόκκινα μάτια καρφώνοντας
στό πρόσωπό μου κάτω ἐδῶ.
Τό εἶδος του χάνεται ἀπό τή γῆ, πεθαίνει· οἱ φτεροῦγες του
προκαλοῦν ἕναν ἀνόητο φθόνο μεταξύ τῶν ἀνθρώπων.
Ἡ σκιά του γνώρισε τά μαμούθ, κι αὐτά πᾶνε,
ἔπλευσε πάνω ἀπό τόν, ἐξαφανισμένο ἐπίσης,
τίγρη σμιλόδοντα,
εἶδε τούς πρώτους ἀκοντιστές στ’ ἀχνάρια τοῦ βίσονα
πῆρε ἀπότομη κλίση, συνέχισε μόνο.
Τά μάτια του εἶναι μεγαλύτερα ἀπό τό ἐρευνητικό μυαλό του·
Το πλάσμα βλέπει σάν δορυφόρος,
ἄν καί ὑπάρχει σ’ ἕναν κόσμο
ἀπό πάγο, κόσμο τώρα νεκρό. Τοῦτα τά πουλιά
δέν μποροῦν νά κατανοήσουν τίς καραμπίνες
συνεχίζουν νά γεννοῦν τ’ ἀβγά τους· ἕνα
κρυμμένο ἔκθετο κατάντικρυ γκρεμοῦ, αὐτό ὅλο κι ὅλο. Ἡ σκιά του τώρα περνάει ἀπό τή γῆ
ἔτσι ὅπως κ’ ἡ σκιά τοῦ μαμούθ καταμεσήμερο.
Μαζί μέ τό καθένα ἀπ’ αὐτά κάτι ἔχει χαθεῖ, ὁ οὐρανός
δέν εἶναι σέ ἰσορροπία μέ τούς ἀνεστραμμένους πόλους.
Οὐτ’ ἕνας χαυλιόδοντας, θηρίο τεράστιο, δέν παρελαύνει
μέ τούς πάγους,
καμιά ἀέρινη σκιά δέν ἰχνηλατεῖ χρόνια πού παρέρχονται.
Κάτω μονάχα ἡ καταχνιά πυκνώνει ἀκίνητη,
μόνο τά κτήρια μέ τίς ὀξυκόρυφες ἄκρες τους τρυποῦν
τό ζόφο.
Ἀεροπλάνα πετοῦν, καί κάποτε συντρίβονται, ἀλλά καμιά
μαύρη φτερούγα δέ θά γράψει π ο ῦ τελειώνει ὁ ἄνθρωπος,
ὅπως θ’ ἄξιζε ὅλες οἱ φτεροῦγες κόνδορα νά γράψουν
τό τέλος τοῦ ἀνθρώπου κάτω ἀπό τά οὐράνια ὕψη.
[Ἀπό τήν ποιητική συλλογή The Innocent Assassins,1975. Πρώτη δημοσίευση στο ἠλεκτρονικό Φρέαρ. Ἀκόμη μιά φορά ἐκφράζονται εὐχαριστίες στήν ποιήτρια Μαρία Μαρκαντωνάτου γιά τήν ὁλοπρόθυμη συμμετοχή της στήν ἀπόδοση καί αὐτοῦ τοῦ ὁράματος τοῦ Δαρβινιστῆ Κοσμολόγου, ὅπως ἡ ἴδια ἔχει ὀνομάσει τόν Loren Eisley.]
