ΣΥΝΩΝΥΜΑ ΦΥΓΗΣ
Έφυγα. Κι εσύ έμεινες πίσω, είπες.
Και άδειασες κάθε αποσκευή.
Και παρέμεινες εκεί, στο τέλμα των περιστάσεων.
Να γδέρνεις τη ροή του χρόνου.
Ν’ αναπολείς άραγε τα περασμένα;
Και το μέλλον να αρνείται να έρθει.
Οι πευκοβελόνες να πέφτουν
και να ξεραίνονται,
στοιβαγμένες εκεί
σε καλοκαίρια ξεχασμένα.
Έφυγες. Και γω δεν ξέρω αν θα ξανάρθω.
Οι ώρες ανύποπτα περνούν
στους ξένους δρόμους της σιωπής.
Και μια λύπη πλανάται σαν ομίχλη,
η θύμηση γίνεται αστραπή, ξεσπάει.
Τα χιόνια σκέπασαν το χρόνο,
το καμουφλάζ των απολαύσεων.
Παγώσανε όλα εδώ, περίμενε
– και ειδικά οι υποσχέσεις.
Και φύγαμε, φύγαμε
– nous deux.
Σε άλλους δρόμους και καιρούς
ποθήσαμε το άλλο.
Αγαλματάκια ακούνητα
– μια μεταμόρφωση.
Συνώνυμα φυγής.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ.]
