ΙΟΥΝΙΟΣ
Στη μνήμη του Γιάννη Βαρβέρη
Γράμμα από το KAT
Χειμερία νάρκη συναντά έκρηξη νάρκης
Εαρινή κόπωση συναντά θερινή ματαιότητα
Ασθενής συναντά ασθενείς
Μαξιλάρι συναντά όνειρο
Εφημερίδα συναντά χάρτη
Ipod συναντά βιβλίο
Μόνικα συναντά Τζάνις
Διονύσης συναντά κλασική
Ευγένιος συναντά Θανάση
Συντριβή συναντά Μποβαρύ
Ελλάδα συναντά Αγγλία
Σαντορίνη συναντά Κρήτη
Άντρας συναντά Γυναίκα
Μάνα συναντά κόρη
Αδερφός συναντά αδερφή
Αδελφή συναντά ευγνωμοσύνη
Πάπια συναντά ούρα
Χάπι συναντά happy
Νάρκη συναντά αφύπνιση
Το έξω συναντά το μέσα
Ο χρόνος μας συναντά όλες τις ηλικίες του πόνου
Η ακινησία συναντά την πτήση
***
ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ
Στην Πέλη, τον Παύλο, τη Φλώρα
-Σαν να το έκανες επίτηδες
Παρατήρηση. Επιτιμητική, άραγε;
Σαν ατάκα από ταινία
Ποία η απόκρισις σεναριογράφου τινός
σε τούτο το μη ερώτημα:
-Μα τι λες τώρα;
-Πώς σου ‘ρθε μια τέτοια ανοησία!
-Πολύ σινεμά βλέπεις…
Η αμήχανη απάντηση ήταν από άλλο έργο:
-Είχε τόσο σκοτάδι εκεί έξω…
(Συναντιόμαστε
Στη δουλειά. Στον κινηματογράφο. Στο κρεβάτι. Στο καφέ.
Όμως, η ζωή έχει βίαια
σκηνοθετήσει τον καθένα μας
πριν και μετά κάθε συνάντηση )
Έχει τόσο σκοτάδι
η βιωτή
Είναι τόσο αδιάβατο
το τοπίο
Είμαστε τόσο αναπάντεχα
τρωτοί
Και το σπασμένο πόδι
Τη ραγισμένη χώρα
Τον βίο μας διαρρηγμένο
Τον εαυτό κατακερματισμένο ακόμη μια φορά
μπροστά στον καθρέφτη που μας κοιτά
Τους φίλους, ασθενείς μα οδοιπορούντες
Φαίνεται να τα έβαλε επίτηδες
ο μέγας παραγωγός της πραγματικότητας
απέναντί μας
όλα μαζί
Για να ελέγξει τις αντοχές μας
και να γελάσει με τη σίγουρη ήττα μας
(το ήθος μας μάλλον δεν τον αφορά καν)
Καταγράφοντας σαν σε ντοκιμαντέρ
τη μετά την Ιστορία
ιστορία τής εποχής μας
(Δυο φεγγάρια τον Αύγουστο
Το δεύτερο, στην Κνωσό
Η Ιστορία, στο απροσμέτρητο βάθος της
Οι άνθρωποι,
ψηφίδες του κόσμου και του χρόνου τούτου
ευάριθμα ψηφία στον αλγόριθμο του γίγνεσθαι)
***
ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ
Κάθε μέρα
Ανοίγουμε τα μάτια
Κι ο κόσμος εισχωρεί
Απρόσκλητος, αναιδής, αλλοπρόσαλλος
Κλείνουμε τα μάτια
Κι ο κόσμος αφομοιώνεται
Ασαφής, σκληρός, εχθρικός
Κάθε τόσο
Ανοίγονται ρωγμές
Κι η ωμότητα των πραγμάτων εισχωρεί
Βίαια, αναπότρεπτα, ισοπεδωτικά
Κλείνουμε μεθοδικά ρωγμές και χαραμάδες
Κι ο κόσμος μας επουλώνεται προσωρινά,
για λίγο μόνο
Ύστερα οι ρωγμές διακλαδώνονται
Γίνονται ποταμοί και παραπόταμοι
Δίκτυα που ποτίζουν τις ρίζες μας
Συν τω χρόνω
Αφομοιώνουμε το ράγισμα στον ιστό μας
Ζούμε συνυπολογίζοντας τον κίνδυνο του σεισμού
Ενσωματώνουμε τους κραδασμούς
στο δομικό μας σύστημα
Μελετάμε τις ρηγματώσεις
Καταστρώνουμε ένα σίγουρο πλάνο ζωής:
Σπίτι μας είναι η ρευστότητα
Λίκνο μας, η ταλάντωση
Όχημα, η σπείρα
Αυλή μας έχουμε το κενό
Ουρανό, τα θραύσματα κειμένων που μας φώτισαν
Παιδιά μας, εις το διηνεκές, οι έφηβες μνήμες
Γονείς, οι γερασμένοι εφιάλτες
Ο εαυτός μας
Θρυμματισμένος και πολλαπλός
Υβρίδιο ανθρώπου και ονείρου
Κατοπτεύει μετέωρος τη νέα κατοικία του
***
ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ
Πρόσφυγες της ζωής*
Φευγαλέοι της γης
Είλωτες του καθημερινού
Όμηροι του θανάτου
Κρατούμενοι της ανάγκης
Φαντάροι δίχως εξάρτυση
Στρατηγοί της ήττας
Απόμαχοι της βεβαιότητας
Βουβοί ραψωδοί του ανείπωτου
Εραστές των ονείρων
Θηρευτές της ηδονής
Κωπηλάτες εκδρομείς
Νυν και αεί οιονεί ναυαγοί
Αναπότρεπτα μιγαδικοί
Τα μόνα ερωτώντα αποσπάσματα**
Εμείς οι άνθρωποι
——–
*Ελάτε να χαρήτε μες της θείας
Αγκαλιάς μου το σφίξιμο ενωμένα,
Πρόσφυγες της ζωής, δώρα άγια τρία˙
Θάνατο, αθανασία κ’ ελευτερία
«ΚΡΗΤΗ», Λ. Μαβίλης
** Ο άνθρωπος είναι το μόνο ερωτών απόσπασμα
Κώστας Αξελός
***
ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ
Στη μνήμη του Αργύρη Χιόνη
Χτίζοντας ένα σπιτικό
Με παραδοξολογίες, ειρωνεία
και αυτοσαρκασμό για τοίχους
Έχει κανείς το πλεονέκτημα
να θάλλουν πολλών ειδών
αγριολούλουδα στις ρωγμές
Κι αν σκάψει
έναν τάφο στην αυλή
σιγά σιγά θα εξελιχθεί
σε κηπουρό ολκής
Που την έμπνευση
μεθοδικά
και την απελπισία
αισθητικά
καλλιεργεί
Έτσι
Ακολουθώντας το μονοπάτι
από την πόλη προς το σπίτι
απ’ το τσιμέντο προς το χώμα
Συλλέγοντας βρωτούς καρπούς
Ανασαίνοντας χρυσό ζωής αέρα*
Βυθομετρώντας τον ορίζοντα
Συλλαμβάνοντας τη φωνή της σιωπής**
Καταμετρώντας όντες και μη όντες**
Μπορεί, ίσως, ο εν λόγω βροτός
Να τραγουδήσει ένα μακρύ μοιρολόι
Να θαυμάσει μιαν ανεμώνη
που όλως παραδόξως
φυτρώνει στη σχισμή
της σκουριασμένης μηχανής
του χρόνου
Nα υποδεχτεί
το βλαστάρι της άνοιξης
που ξεμυτίζει
από το κάταγμα στο σκελετό
της θλίψης
Μπορεί, ίσως, ακόμη
να καλωσορίσει
ένα σμήνος πουλιά
που θραύοντας το κλουβί
του στήθους του
θα κουρνιάσουν στα φύλλα
της καρδιάς του
———-
*Οδυσσέας Ελύτης
**Αργύρης Χιόνης
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Οι φωτογραφίες είναι του Γιάννη Β. Κωβαίου.]
