Μετάφραση: Ασημίνα Ξηρογιάννη
1.
Mάνα και γιος
Ο γιος μπαίνει στο δωμάτιο της μάνας
και στέκεται πλάι στο κρεβάτι όπου εκείνη κείτεται.
Ο γιος πιστεύει ότι θέλει να του πει
ό,τι έχει ανάγκη να ακούσει ότι είναι το αγόρι της,
πάντα το αγόρι της. O γιος σκύβει να φιλήσει
τα χείλη της μάνας του, αλλά τα χείλη της είναι παγωμένα.
Η ταφή των συναισθημάτων έχει αρχίσει. Ο γιος
αγγίζει τα χέρια της μάνας του μια τελευταία φορά,
έπειτα γυρίζει και βλέπει την πανσέληνο.
Ένα σταχτί φως πέφτει πάνω στο πάτωμα.
Αν το φεγγάρι μπορούσε να μιλήσει, τί θα έλεγε;
Aν το φεγγάρι μπορούσε να μιλήσει,
θα παρέμενε σιωπηλό.
2.
Πρόβλημα στο Pocatello
Ήταν φθινόπωρο. Η μέρα είχε προχωρήσει. Ερχόταν καταιγίδα.
Σμήνη πουλιών πετούσαν νότια. Ένα ροζ βιολετί ηλιοβασίλεμα
κουκούλωσε το σπίτι, ο άνεμος φύσηξε πολύ δυνατά,
τα κλαδιά των δέντρων τινάχτηκαν έντονα, τα φύλλα έπεσαν σαν νεκρές πεταλούδες
πάνω στο χαλί σιζάλ. «Είμαι σπίτι», είπε ο σύζυγος. «Όχι ξανά»,είπε η σύζυγος.
3.
Ιδιωτικές στιγμές
Θέλεις να ρίξεις μια καλή ματιά στον εαυτό σου. Στέκεσαι μπροστά από έναν καθρέφτη,
βγάζεις το τζάκετ σου, ξεκουμπώνεις το πουκάμισό σου, ανοίγεις τη ζώνη σου,
κατεβάζεις το φερμουάρ του παντελονιού σου. Ο εσωτερικός ρουχισμός σου πέφτει κάτω. Βγάζεις τα
παπούτσια και τις κάλτσες σου, αφήνεις τα πόδια σου γυμνά. Αποσύρεις το εσώρουχό σου.
Αμήχανος, περιεργάζεσαι τον καθρέφτη. Να’ σαι λοιπόν! Εδώ είσαι!
Κι όμως, δεν είσαι εδώ.
[Από το βιβλίο Collected Poems, Knopf, 2014. Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφία: Adorján Rezső (1947).]
