Σημεία των Καιρών
Μην κλείνεις το φως
μ’ ανοιχτό συρτάρι μες στο σκοτάδι
Τρέμω στην ιδέα μην ξεπηδήσουν από ’κει
οι τέσσερις Καβαλάρηδες
κι αδειάσουν τις εφτά φιάλες τους στο δώμα
μέχρι να πάρουν τη μορφή
σεισμού, λιμού, μετεωρίτη
φωτιάς, πολέμου, καίοντος ηλίου
ψευδομαρτύρων ζωσμένων μ’ εκρηκτικά.
«Ποιος μπορεί να παραβγεί με το θηρίο
και ποιος μπορεί να πολεμήσει εναντίον του;»
Αυτός που παρέδωσε το Αρνίο στη σφαγή
αυτός που μέθυσε με της πορνείας το κρασί
ή αυτός που βλασφήμησε αντί να μετανιώσει;
Κι είναι τα κεφάλια των ανθρώπων
όμοια με τσαμπιά από σταφύλια
τρυγιέται με περίσσια θέρμη η αμαρτία
κι αφήνει κοκκινάδι το αίμα της
ανεξίτηλο λεκέ
μες στο ανοιχτό βιβλίο του ουρανού.
Κι εγώ όσο κι αν θέλησα να καταπιώ
ανοιχτό βιβλίο αγγέλου
για να πικρίσουνε τα σωθικά
απ’ την αλήθεια του
και ν’ ανεβεί ανάλαφρα η χολή στο στόμα μου
για να την φτύσω
δεν μπόρεσα.
Γιατί το μέλι αργεί να γίνει
μες στις κηρύθρες των βυζιών
και θέλει υπομονή πολλή και πίστη
για να βγει απ’ τα ενδόμυχα
αρκετό να’ ναι για χορτασμό τεσσάρων χιλιάδων.
Κύριε εσύ, ο Ων, ο Ην και ο Ερχόμενος
είσαι δίκαιος και φέρε μας μετάνοια
Μην αφήνεις τ’ αμαρτωλά παιδιά σου
μετά μαχαιρών και ξύλων να πορεύονται
δίχως το έλεος της αγκάλης Σου.
***
Αμαρτωλές Πολιτείες
Μεγαθήρια σε στάση αμετάκλητη,
ο ρ θ ώ ν ο ν τ α ι
σφιγμένες βλάσφημες γροθιές
προς τον ορίζοντα.
Χορεύουν στατικά μες στον εκστατικό χορό
του κέρδους
οχεύοντας τον ουρανό
και τρωγοπίνοντας την ανασαιμιά μας.
Πλατιές βιτρίνες παντού
όπου κι αν κοιτάξεις
καθρεφτίζονται τ’ απολειφάδια μιας ιδέας
σε φόντο απαστράπτοντος υλισμού
Ματαιότητα να πιστεύεις σε κάθε ενέργεια
συλλογική.
Κι η άσφαλτος να στρώνεται σαν κόκκινο χαλί
για να περνούν κάθε λογής αιλουροειδή
που τρέφονται με κόπρο του Αυγεία
και ξερατό μεσ’ απ’τα σωθικά της γης.
Πρίγκιπες επιβήτορες που κοάζουν
σαν τους φιλήσεις
πριγκίπισσες που ντύνονται με ρέλια υφασμάτων
κι απομυζούν τη γοητεία που’ χει το κοκκινάδι
Άνθρωποι που βγάζουν μεροκάματο απ’ την πείνα τους
άνθρωποι που πλουτίζουν από την πείνα των άλλων.
Ιοστεφές άστυ μιας άλλοτε εποχής
γιατί να καταντήσεις έτσι;
Ίσως μονάχα η Καβαφική λύτρωση των Βαρβάρων
να’ ναι για σένα τώρα πια
μια κάποια λύσις.
[Έργο: George Kentridge.]
