Mπλουζ
Ο θόρυβος του συρμού απομακρύνεται
Ο λαιμός σου μοσχοβολάει
Στην κοιλιά μου κιχωτικά θηρία
τύμπανα ταμ-ταμ
κανένες και καμουτσίκια
η ζούγκλα ολόκληρη
Έτσι είναι, λέει, signora Luna
ο μυστικός ο δείπνος στη Μεσόγειο
Σ’ ένα ξεχασμένο μπαρ
χορεύεις τα μπλουζ
τον ουρανό κατράμι
τη βροχή
που έγινε θάλασσα σε μία νύχτα
Έπειτα
ξυπνάς δίπλα σε κορμί περιούσιο
να σου νοθεύει τη λύπη
να σου θεώνει το πρωινό
σαν να ‘ναι αυτό το πρώτο
που έρχεσαι στον κόσμο
και να ξεχνάς μέχρι και τη μάρκα
που καπνίζεις
Το μενταγιόν
Είναι σώματα που ζουν στο αθέατο
Εκεί, η ύπαρξή τους διαστέλλεται
για να χωρέσει τα υπόλοιπα της νοσταλγίας
Μέχρι που τα υπόλοιπα μαζεύονται
Μαζεύονται τόσο που γίνονται τελικά
ολόκληρο το αρχικό κεφάλαιο
Αγοράζεις με αυτό ένα μενταγιόν και
κλείνεις στη θήκη του μια φωτογραφία
Τώρα που στέκεσαι μπροστά στην τζαμόπορτα
το ανοιγοκλείνεις αφηρημένα και αυτιστικά
σα να πρόκειται να σου πραγματοποιήσει
τις ευχές
Ενώ τα σύρματα της τηλεπικοινωνίας
μετατρέπονται σε εκκλήσεις για ταχείες
που θα μας βγάλουν
«στους μεγάλους αγώνες της ορατότητας»*
*στίχος του Νίκου Καρούζου
[Η φωτογραφία είναι του Γιάννη Β. Κωβαίου.]
