Μακριά
Με παγωμένο αίμα
καθόμουν σε μια γωνιά
μονάχος και θρηνούσα
έρχονταν τα πουλιά
και με τάιζαν σπόρους
τα ρούχα μου πάλιωναν
τα γένια μου μεγάλωναν
γινόμουν καθημερινά
ένας όλο και πιο δυστυχισμένος άνθρωπος
ήρθες εσύ
οι σπίθες στη φωτιά
έγιναν φλόγες
και με ζέσταναν
μια ελπίδα γεννήθηκε
μα δεν κράτησε πολύ
ίσως δεν βρήκες σε μένα
αυτό που έψαχνες
ίσως… ίσως…
τι σημασία έχει
απομακρύνθηκες
κι έμεινα πάλι εκεί
στην ίδια γωνιά
τη γωνιά μου
και ήρθαν πάλι τα πουλιά
πιστοί φίλοι και σύντροφοι
να με ταΐσουν
να μου μιλήσουν
έγινα κι εγώ πουλί
πέταξα μακριά
για πάντα.
Οι πληγές
Ήρθες σπίτι μου
μέσα στα αίματα.
Σε πήρα αγκαλιά
σε έπλυνα
σου φόρεσα ρούχα καθαρά
σ’ έβαλα να ξαπλώσεις.
Ύστερα με ζήτησες
ήρθα δίπλα σου
και ξάπλωσα
έψαξα να βρω
τις πληγές σου
μα τι παράξενο
σ’ όλο σου το σώμα
δεν βρήκα καμιά.
Μου έκανες νόημα
έσκυψα το κεφάλι
και μου ψιθύρισες
στ’ αυτί
λέξεις-πληγές
λέξεις-μαχαίρια
έτσι κατάλαβα
ποιες ήταν οι πληγές σου.
