Ερ.: Περνώντας στην επικαιρότητα της ελληνικής κατάστασης, πιστεύετε ότι η ελληνική συνθήκη έχει κάτι να μας διδάξει ως Ευρωπαίους;
A.Μπ.: Η κατάσταση στην Ελλάδα σήμερα είναι ένα είδος συμπύκνωσης αυτού που συμβαίνει στον κόσμο. Δεν πιστεύω ότι η Ελλάδα είναι εξαίρεση. Είναι περισσότερο μια συμπυκνωμένη απεικόνιση. Ως προς ποιο σημείο; Ως προς την εξάρτηση της ζωής των ανθρώπων από τον καπιταλιστικό οικονομικό μηχανισμό. Και ως προς το γεγονός ότι όταν αυτός ο καπιταλιστικός οικονομικός μηχανισμός, -τον οποίον οι περισσότεροι άνθρωποι ούτε καν γνωρίζουν-, έχει προβλήματα ή μία κρίση, αυτός ο οποίος πρέπει να πληρώσει και με την μεταφορική και με την κυριολεκτική έννοια είναι ο λαός. Η Ελλάδα δεν είναι παρά μια ακραία μορφή αυτού του πράγματος. Και, εντέλει, είναι σαν ο ελληνικός λαός να είναι ένοχος, ενώ στην πραγματικότητα όλος ο κόσμος ξέρει ότι η ευθύνη για την κρίση ανάγεται σε τραπεζικές ενέργειες στις Η.Π.Α., λ.χ. στα ενυπόθηκα δάνεια υψηλού κινδύνου (sub-prime mortgage). Είναι χαρακτηριστικό και πραγματικά τρομερό να βλέπεις πώς μια γενική συστημική κρίση εντοπίζεται εντέλει σε ένα συγκεκριμένο σημείο εφαρμογής, όπου η οδύνη είναι μέγιστη και αυτό είναι στην Ευρώπη η Ελλάδα, αλλά επίσης η Πορτογαλία, και εν μέρει η Ισπανία και η Ιταλία. Με άλλα λόγια οι πιο αδύναμοι του συστήματος είναι προφανώς και οι πιο χτυπημένοι από την κρίση. Και αυτό είναι επίσης μια τραγωδία κατά κάποιον τρόπο: Η ιδέα ότι συμβαίνει κάτι τρομερό, όπου ο πιο αδύναμος είναι αυτός που θα προγραφεί για να χτυπηθεί. […]
[Μικρό απόσπασμα της συνέντευξης που δημοσιεύεται στο 6ο τεύχος μας.]
