[…] Οι Νεώτεροι χρόνοι και ιδίως ο 19ος αιώνας συνέδεσαν στενά την κοινωνικοπολιτική ζωή με την οικονομία. Μάλιστα η μαρξιστική σχολή έφθασε να υποστηρίξει ότι οι οικονομικές σχέσεις προσδιορίζουν την πολιτικοκοινωνική και την πνευματική πραγματικότητα για δύναμη φυσικής αναγκαιότητος. Η ιστορική πράξη διέλυσε αυτές τις θεωρίες και πλέον το οικονομικό φαινόμενο τείνει να συνδυάζεται με το πολιτισμικό όλο και περισσότερο, ενώ την θέση της πάλης των τάξεων και των ανειρήνευτων κοινωνικών ανταγωνισμών καταλαμβάνουν στην διαδικτυωμένη υφήλιο τα αιτήματα των συνθέσεων. Ο προβληματισμός για τα ηθικά ζητήματα του πολιτικού βίου βρίσκεται στο προσκήνιο. Ο κόσμος μας απειλείται από την οικολογική καταστροφή και τις εκρηκτικές διαστάσεις που παίρνουν τα θέματα της θρησκευτικής και της πολιτισμικής εν γένει ταυτότητος.
Τηρουμένων των αναλογιών, οι πλατωνικές αντιλήψεις βρίσκονται, υπό ορισμένη έννοια, πιο κοντά στις σημερινές από εκείνες του 19ου αιώνα. Στην Πολιτεία το οικονομικό δεν ξεπερνά τις απαιτήσεις ικανοποιήσεως των υλικών αναγκών και την παθολογία της απληστίας, φιλαργυρίας ή ασωτίας. Που σημαίνει ότι τα συναισθήματα διαδραματίζουν αποφασιστικό ρόλο, αφού οι εκπτώσεις των πολιτευμάτων από την τιμοκρατία, στην ολιγαρχία, στην δημοκρατία, στην τυραννία καθορίζονται εν πολλοίς ψυχικώς. Ο τύπος του καθεστώτος συνυφαίνεται με τις διακυμάνσεις των συναισθημάτων. Η ικανοποίηση των βιοτικών αναγκών είναι πρωτίστης σημασίας για την κοινωνία, όμως η κοινωνία δεν ταυτίζεται με την υλικότητά της. Δεν την συνιστά ο όγκος των υλικών της στοιχείων, όπως δεν συνιστά ένα γλυπτό ο μαρμάρινος όγκος του αλλά η υπόστασή του ως έργου τέχνης –η ομορφιά του. Η ομορφιά δεν παραπέμπει στο μάρμαρο αλλά στο έργο, είναι πνεύμα που λεπταίνει το πνεύμα μας. Όπως το έργο τέχνης, η κοινωνία δεν αποτελεί φυσικό μέγεθος, ώστε να υπάρχει για την επιβίωση. Είναι πεδίο το οποίο μας ελευθερώνει από την φύση και την επιβίωση, προσφέροντάς μας ταυτότητα. Εξ ου και στους κόλπους της προηγείται η αρετή και έπονται τα χρήματα. Μπορεί η αρετή να μην «τρώγεται», όμως χωρίς αυτήν «τρωγόμαστε». [..]
[Το πλήρες κείμενο του Στέλιου Ράμφου στο Φρέαρ τχ. 6, που κυκλοφορεί από την Τρίτη σε όλα τα καλά βιβλιοπωλεία.]
