Ο Μιχαήλ Μπαχτίν, στο μνημειώδες έργο του για τον Ραμπελέ, παρατηρεί ότι «αν εμφανίζεται τόσο απομονωμένος, τόσο διαφορετικός από οιονδήποτε άλλον εκπρόσωπο της μεγάλης λογοτεχνίας αυτών των τεσσάρων τελευταίων αιώνων της ιστορίας, πρέπει να αναλογιστούμε ότι τούτη η περίοδος της λογοτεχνικής ανάπτυξης μπορεί με τη σειρά της να φανεί ασυνήθιστη αν την αντικρίσουμε πάνω στο υπόβαθρο της λαϊκής παράδοσης, και οι εικόνες του Ραμπελέ νιώθουν απολύτως οικεία μέσα στη χιλιόχρονη εξέλιξη του λαϊκού πολιτισμού.» Εάν όμως ο Ραμπελέ φαίνεται να αποτελεί το όψιμο τέκνο και συνάμα τον τελευταίο κρίκο μιας υπερχιλιετούς ιστορικής εξέλιξης, ο Λεόντιος Νεαπόλεως φαίνεται σαν να βρίσκεται στις απαρχές της.
O Vincent Déroche, στην κλασική εργασία του για τον Λεόντιο Νεαπόλεως, υποστήριξε την άποψη ότι ο Λεόντιος Νεαπόλεως υπήρξε πράγματι ένα «λαϊκός συγγραφέας». Διευκρινίζει δε, ότι με αυτό το «λαϊκός» δεν εννοεί σε καμία περίπτωση ένα συγγραφέα ή ένα έργο λαϊκών καταβολών, αλλά έναν συγγραφέα κι ένα έργο που, όπως και στην περίπτωση του Ραμπελέ, μολονότι φέρουν έκδηλα τα ίχνη της λογιοσύνης τους, είναι εμφανώς επηρεασμένα από τον λαϊκό πολιτισμό της εποχής τους και στοχεύουν σε ένα υφιστάμενο λαϊκό κοινό. […]
[Απόσπασμα από ευρύτερο κείμενο που δημοσιεύεται στο νέο Φρέαρ, τχ. 20. Δείτε τα περιεχόμενα του τεύχους εδώ. Το έργο είναι του Pieter Bruegel του πρεσβύτερου.]
