Η ποίηση του να ζεις,
ενώ τα πάντα σε προδίδουν.
Η φύση της απογοήτευσης,
οι κρίσεις των ανθρώπων,
εκείνα που έμειναν,
εκείνα που θα χαθούν.
Όλοι και όλες νευρικοί
μπροστά στην αμηχανία,
εμπρός στη συγκίνηση.
Τρέφομαι από Εσένα,
τρέφομαι από τον ουρανό.
Οι κορυφές των ναών σου,
τον αγγίζουν, τον πλάθουν.
Στο μέτρο που τα δάκρυα πνίγονται,
εγώ τις κοιτώ.
Συννεφιασμένες σαν τον ουρανό που κατέχεις,
ελπίζω πως ο κόσμος αυτός ακούει σε κάτι.
