ΘΕΑΤΡΟ ΣΚΙΩΝ
Καθόμουν εκεί ζεστά
με τις φλόγες απέναντί μου
να συνδιαλέγονται
παρατηρώντας στον τοίχο
κάτι σαν ρυθμό
γιατί υπήρχε ένα κορμί
στο χρώμα του κάρβουνου
που ήμουν εγώ
(κι ας καθόμουν)
που ήσουν εσύ
(κι ας ερχόσουν)
που ήμασταν εμείς
(μαζί)
στο δικό τους πυρίμαχο έργο
ΤΟ ΤΡΕΝΟ-ΦΑΝΤΑΣΜΑ
Σταματήσαμε στα μισά της διαδρομής
Κατεβήκαμε προσεχτικά μέσα στα χωράφια
Περπατήσαμε ακολουθώντας τις ράγες μέχρι το σταθμό
‒Ίσως να είχα και μια κόκκινη βαλίτσα στην αφετηρία
(Εκείνην από την ταινία του Τζάρμους που έψαχνα στο video club)
Θα αφήναμε πίσω τη σειρά από τα άδεια βαγόνια και θα
καλούσαμε ραδιοταξί
Μόνο που δεν υπήρχε κάλυψη δικτύου στην περιοχή
Ούτε το ταξίδι μπορούσε να φύγει
Κι εμείς, εξορισμένοι στη ματαίωση ενός δρομολογίου που ξέμεινε,
δεν ήμασταν καν ταξιδιώτες.
ΝΑΥΑΓΟΣ
Φορούσε μια ξεφτισμένη μπλούζα
πέδιλα ανοιχτά
τα χέρια του μαραμένα φύλλα
δεν ζήτησε χρήματα αλλά ένα μολύβι
‒να ζωγραφίσει το δικό του πλοίο
[Από τη συλλογή Νήματα ουτοΠοίησης (εκδ. Γαβριηλίδης), που μόλις κυκλοφόρησε.]
