Ποιος μπορεί να μπει στο δωμάτιο; Κανείς! Κανείς ακόμα! Επί ποινή θανάτου! Παρεκτός… Ούτε ο Αντρέι μπήκε. Σαν τον Στάλκερ κι αυτός. Στέκεται απ’ έξω κι οδηγεί.
Η πίστη ακέραια, ατόφια, ελπίδα ζωντανή. Μ’ ακόμα ο φόβος στερεύει την αγάπη. Σαν τη φλόγα των ματιών σου που πλύθηκε στο δάκρυ. Απ’ την αλμύρα του καιρού, στη ζώνη του θανάτου. Μέσα στο σπήλαιο. Δες πως κοιμούνται. Πάνε χιλιάδες χρόνια αγκαλιασμένοι. Ακίνητοι. Στη σιωπή θαμμένοι. Κι από πάνω τους καταιγίδες. Κι η πύρα ενός καλοκαιριού που ξαγρυπνά. Ξεπλένει το χώμα τα κόκκαλά μας στο αίμα. Άσπρα, στου άργιλου το λεύκασμα κεραμιδένια.
Χρώματα του δειλινού, του έρμου κορμιού λαμπάδα. Ο παλαιός των ημερών ακαταπαύστως. Κονταίνει τις νύχτες. Συνάμα το χιόνι αιωρείται λεπτό. Ρανίδες, ψύχες. Αρταίνει ο ουρανός. Ένα μονάχα φως, ολόλευκο, κατάλαμπρο, ξαστερωμένο.
Παρεκτός ο ανδρείος, δυνατός, των ζωντανών ο άτοπος τόπος. Φοβερή η μέρα εκείνη. Οι χώρες κι οι θάλασσες θα γκρεμι-στούνε. Απάνω στο έρεβος τότε. Δυο μάτια. Θ’ ανατείλουν. Ο σμάραγδος και ο χρυσός. Πόρφυρας, Μαργαρίτης. Το πιστεύεις; Ο Ων το όνομα.
Κοιμήσου μες την ελπίδα, πουλί μου! Σκεπασμένος προσευχές. Κρύο δεν έχει εδώ. Βροχούλα μόνο, της άνοιξης αγέρι. Εσύ μου τό’ειπες. Το ξέρω τώρα. Ζώνη και δωμάτιο και θαύμα τι είναι. Αιωνία σου η μνήμη Ανδρέα Αρσένιεβιτς θείε.
Κωνσταντίνος Μπλάθρας
17/18 II 2015
[Η φωτογραφία απ’ τον Καθρέφτη (1975). Τυπώθηκε με το manifesto #40.]
