ΑΝΕΥ ΟΡΩΝ
Πρέπει να έρθεις να με βρεις•
θα τριγυρνώ βουβός και μόνος
κάπου κοντά στο άλλοθί μου.
Στις επάλξεις των συννεφιών δηλαδή
και στον πλάγιο τρόπο των κυμάτων.
Έλα να με βρεις•
θα σου παραδοθώ αμαχητί.
Από τον γυάλινο ήχο των πουλιών
έως το μαλλιαρό στέρνο του όρους,
κάτω από ελιγμούς ανάστατους
και λάγνα στίγματα στιγμών.
Νιώθω θα με βρεις•
θα δεις πως δίχως όρους
θα ρυμουλκώ ένα εύσπλαχνο όνειρο,
ξεθωριασμένο και πολυκαιρινό,
έτοιμο προς κατεδάφιση•
μανούβρα
προς τα άδυτα των αδύτων.
Άδυτοι, ναι. Εγώ κι εσύ,
ακόλουθοι της θάλασσας,
πράκτορες μυστικοί των φευγαλέων παρορμήσεων
κι αναποτελεσματικοί εραστές της δύσης.
απόσταγμα του οικείου –
η αδιακρισία των κορμιών•
στερνή κατεργαριά πραγματικότητας
και αιώνια σπατάλη
του επινοούμενου φωτός.
Ναι, εγώ κι εσύ, φως.
Αποζημίωση του μένους
τριβής και τετριμμένου,
περιφερόμασταν ιδέες κάποτε.
Εγώ κι εσύ,
κατάργηση των νόμων.
Και επί του πρακτέου…
πρέπει να έρθεις να με βρεις
εξάπαντος•
όπως θες να με γευτείς•
να με αναλώσεις βίαια κατά προτίμηση,
πριν απ’ την αναγραφόμενη
ημερομηνία
λήξης.
[Από τη συλλογή Χαραγματιές, (εκδ. Κέδρος), που μόλις κυκλοφόρησε. Φωτογραφία: Gianni Berengo Gardin.]
