Οι τοίχοι ήταν γυμνοί, εκτός από μια ασιατική μεταξοτυπία της πόλεως Σιγκαπούρης. Άμα βρέχει πλησιάζουν στο παράθυρο οι άγιοι ζητώντας τσιγάρο.
Μετά το σπίτι πεθαίνει ολοένα και περισσότερο μαζί με τα δέντρα και τα θαμμένα κειμήλια του και το έπιπλο του διαδρόμου.
Μέσα στο ερμάρι κρύβονται παλιά, ξεχασμένα κλειδιά. Είναι και οι φωτογραφίες και το ξύλινο αυγό της Λαμπρής.
Εδώ δεν θα ξανάρθω ποτέ, είπε και χάθηκε προς τον παλιό κινηματογράφο. Τώρα τον ακούμε τις νύχτες που τριγυρνά. Κάποτε πλησιάζει στον φράχτη, μας χαιρετά διάφανος σαν ν΄ανήκει πια σε όλους. Πίσω του προαυλίζονται τόσοι και τόσοι νεκροί.
Και η κορδέλα του ξυλουργείου που δουλεύει αδιάκοπα στην αποθήκη της ξυλείας, νύχτα μέρα όλες ανεξαιρέτως τις εποχές, τεμαχίζοντας σε βάρδιες τη μέρα.
Εκείνες τις ώρες είναι που χωρούν όλα εντός μας.
