ΓΙΑΣΕΜΙ ΚΑΙ ΡΟΔΟ
Στη μνήμη του Κυριάκου Πλησή
Στο καμμένο δάσος ανεβαίνοντας
νύχτα και σιωπή ντυμένος. Μόνο
ένα πουλί σκίζει απαλά το ένδυμα
της σιωπής κ’ η μοναξιά μου γίνεται
μέλι που στάζει απ’ τ’ άστρα. Η αύρα
μεταβάλλει και του γκιώνη το τραγούδι
σε φωταγωγικό τροπάριο. Κι ο γρύλλος
κρατάει το ίσο για να ψάλω
νέο δοξαστικό στο φως
του όρθρου και του ήλιου, που ως γιασεμί και ρόδο
απ’ την απέναντι κορφή ανατέλλει.
*
ΕΤΕΡΑ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΙΑ
Σε ώρες νηνεμίας, όταν οι βοριάδες ησυχάζουν,
σκύβω στη σκοτεινή, τη μέσα εκκλησιά του στήθους
και αντικρύζω ανατριχιάζοντας ερείπια…
Οι πόρτες ξεχαρβαλωμένες, όπως τα παράθυρα,
και οι τοιχογραφίες γκρεμισμένες, μόλις
διακρινόμενες στους τοίχους και στο τέμπλο.
Πώς νά ’μπει πια ο νους να λειτουργήσει,
να ψάλει και να θυμιατίσει τις μισοσβησμένες
εικόνες και την Άγια Τράπεζα;
Βοήθησέ με, Κύριε, να ξαναχτίσω
με τη μετάνοια τα μισογκρεμισμένα και πεσμένα,
και να υψώσω πάλι το ιερό Θυσιαστήριο,
με το κρυφό καμπαναριό,όπου θα έρχονται
άγγελοι, όπως άλλοτε, καμπανοκρούστες,
κ’ εγώ θα ‘μαι, όχι προσκυνητής, μα ψάλτης
και λειτουργός στην εκκλησιά την ανακαινισμένη!
[Από τη συλλογή Εναγώνιος αγώνας με τη Λέξη, το Βίο, τον Ουρανό, Παρρησία, Αθήνα 2014. Η φωτογραφία είναι του Σταύρου Ζεμπίλη.]
