ΧΩΡΙΣ ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΑ
2.
ἀκούω τό γνώριμο τῶν τακουνιῶν σου
στίς κρύες πλάκες τῆς αὐλῆς
πευκοβελόνες μπλέκονται
στά βιαστικά μαλλιά σου
κι ἀκούω τά κλεφτά ἀδέξια βήματα
νά σέ ὁδηγοῦν συνέχεια στό δρόμο
ἀφήνω τήν αὐλόπορτα ἀνοιχτή
τήν πιθανή διαφυγή μου νά ἐξορκίζει
(διδάσκομαι ἀπ’ τά λάθη μου Ἀλίκη
μ’ αἷμα καί πόνο ἀπανωτά μέ συντηρεῖς)
3.
Άλίκη σέ παρακαλῶ φύγε μακριά μου
φίδια μέ κυκλώνουν – δές
τό λαιμό τεντώνουν νά ἐφορμήσουν
(χρόνια σ’ ἑτοιμάζω
μῆνες σ’ ἐκκολάπτω
εἶμαι πλέον βέβαιος
ποῦ μέ πᾶς)
Ἀλίκη σέ ἐκλπιπαρῶ γύρνα κοντά μου
σίγουρα ἔχεις δόντια – ἑρπετό κι ἐσύ –
ἔλα νά τά μπήξεις στά ὄνειρά μου
11.
Ἀλίκη μιά γιά πάντα μέτρησέ το
μήν περιμένεις ροδομάγουλα μωρά
στό ἑξῆς – κι αὐτό ἐξαιτίας σου, ἐννοεῖται –
ὑδρόβια τέρατα μονάχα θα γεννῶ (ἰδίως τίς νύχτες)
καί μή σκεφτεῖς ποτέ χαμογελώντας
τό ἰδανικό μας σμίξιμο πόσο διαρκεῖ
θά σέ διαψεύσουν ἱδρωμένες μου οἱ παλάμες
ἡ ἁφή πού χάνεται στό πρίν καί στό μετά
χειρονομίες ἀνέκκλητα ξεψυχισμένες
ἡττοπαθεῖς χωρίς ἐσέ
μαζί σου
[Πρώτη γραφή Μάιος 1985. Περιλαμβάνεται στον συγκεντρωτικό τόμο ποιημάτων «ἐπιτάφιος δρόμος»]
