Η Isabel García Mellado (Μαδρίτη, 1977), από τις φρέσκιες φωνές της ισπανόφωνης ποίησης, μιλά για τα πράγματα εκείνα που πολλές φορές στην καθημερινότητά μας περνούν απαρατήρητα. Ανοίγοντας το χρόνο, μας δείχνει την ομορφιά που προσπερνάμε χωρίς να το θέλουμε και μας κάνει να δούμε το «προφανές» με άλλα, καινούργια μάτια.
Μετάφραση: Ούρσουλα Φωσκόλου
1.
κάπου εδώ γύρω πρέπει να υπάρχει μια κόκκινη κορδέλα
ανάμεσα στα νοσοκομεία θεόρατα φαντάσματα
φαίνεται ένας γεράκος τρομακτικά μόνος
που αναρωτιέται πώς έφτασε ως εκεί
ψάχνω απεγνωσμένα την κόκκινη κορδέλα και δε την βρίσκω
ξέρω πως είχε ένα χρώμα πολύ έντονο
και φοβάμαι μήπως χάσει κάτι από τη λάμψη της
ο γεράκος βάζει μπρος ένα κλάμα σαν μηχανή
και δεν καταλαβαίνω γιατί δεν έχει πια σύννεφα κι αυτός είναι λυπημένος
η σκιά μου ζαρώνει στη θύμηση κάποιου πράγματος
από τον ουρανό κρέμονται φράσεις σαν απλωμένα ρούχα
«σπάσαμε τα ρολόγια»
κι εσύ στην άκρη μιας σήραγγας απ’ όπου βγήκα έρποντας
με το καθάριο βλέμμα σου μού επιστρέφεις την εικόνα:
να με, τριών χρόνων, χορεύω αδέξια
τα μαλλιά μου δεμένα με μια κορδέλα κατακόκκινη
φιλώ μια παλιά φωτογραφία με τη μορφή σου
ο γέρος στο παράθυρο με παρατηρεί στοργικά
και χαμογελάει
2.
κοίταξε τώρα τα πόδια σου
και πήγαινε πίσω:
υπήρχε μια ρίζα
μια παλιά καταιγίδα
μια κατακόκκινη τσουλήθρα κυκλωμένη
από χορτάρι ψηλό και καταπράσινο
τα μικροσκοπικά διστακτικά βήματα
οι φωνές στα αριστερά
μια φράση από άμμο
που έτρεχε πολύ γρήγορα
θυμήσου καλά τη βιασύνη να μεγαλώσεις
τον κόμπο στο χάρτινο λαιμό
και τις μακριές ευτυχισμένες ώρες
έπειτα απάντησε:
στα γράμματα, στο τηλέφωνο, στον καφέ
στα βράδια της δουλειάς
στους δειλούς
στις επίσημες δεξιώσεις
στο κουρασμένο τσούγκρισμα των ποτηριών
στα κεντητά τραπεζομάντιλα
στην ωχρή κατήφεια της ενήλικης ζωής
και έξω μια τσουλήθρα κόκκινη σκουριασμένη
εσύ όρθιος μούσκεμα από τη βροχή
μέσα στα αποτσίγαρα τα γκρίζα χόρτα και τη λάσπη
όμως ελεύθερος
[Από το βιβλίο La traductora de incendios, εκδόσεις Valparaíso. Φωτογραφία Christian Benetel.]
