frear

τα σκυλιά γαβγίζουν συλλαβιστά – του Βαγγέλη Ευαγγελίου (προδημοσίευση)

Οι συλλαβές του κάκτου

Είμαι τόσο μόνη, που ούτε τα μέσα σου δεν ακουμπώ. Είμαι η τελευταία εκδοχή μιας μνήμης κι έχω τη συνήθεια να κολλάω τα σύμφωνα στην πόρτα της ντουλάπας. Τα φωνήεντα δεν ξεκόλλησαν ποτέ από πάνω μου. Θυμάμαι τότε που η μαμά με πόνεσε τόσο δυνατά, που οι καμπάνες άρχισαν να ηχούν σε όλη την πόλη. Εισπνέω τα πράγματα και στους πνεύμονες μένει το ελαφρύ ίχνος τους. Βυθίζομαι σε οτιδήποτε ξαναπλάθεται σε μεταφορά. Οι αναβολές περί αγνότητος δεν είναι παρά ποίηση. Είμαι ένας αριθμός διαμελισμένος σε συλλαβές οκτώ. Τρέλα, επιθυμία, κίνητρο και αγριότητα μέσα στο άγριο τοπίο. Και όμορφοι, μες στην αγριότητά μας. Στις πιο ακραίες συνθήκες, εμείς όμορφοι. Για άμυνα και αφοσίωση. Σου πρότεινα από εξερευνητής να γίνεις κατακτητής και αρνήθηκες. Αυτή η εκδοχή μου με ‘σένα εδώ είναι καλύτερη από την προηγούμενη. Όταν φύγεις, όλες οι συλλαβές θα με τραβήξουν κι εγώ θα πάω εκεί όπου ανήκει η αγέλη. Στην κρεμάλα της οικογενειακής μνήμης. Υπάρχει τόσο βαθύ σκοτάδι μέσα στο μυαλό μου που τα πλάσματα εκεί, γεννούν το ίδιο τους το φως, καλύπτοντας τις παγίδες που με ακρίβεια προετοίμασα. Αλλά δεν ασχολούμαι με ζώα εκλιπόντα. Κουβαλάω αγκάθια στο δωμάτιο ως μια αυθόρμητη εκδοχή αυτοπροστασίας.

Παραιτήθηκα από τη λογική,
για να δω την ομορφιά του κόσμου.

Η χορογραφία του μπισκότου

Πριν σε γνωρίσω, η καρδιά σου ζούσε όπως ένα ψάρι αποξηραμένο στον ήλιο, κοχύλι ξερό στον καιρό. Έμαθες από την παιδική σου θητεία στη στέρηση και για δικαιολογία σού έλεγαν ότι γεννήθηκες με ελαττωματικό μυαλό. Όλα εύθραυστα μέσα κι έξω. Όμως είσαι ακόμα εδώ, γιατί η πραγματική λογική, είναι να ξέρεις πότε να κουνήσεις την ουρά σου και πότε να αφήσεις το σύμπαν να σου γαβγίσει. Η ποίηση υπήρξε κοινός μας δάσκαλος. Έμαθες να φροντίζεις τον εαυτό σου πριν μάθει ακόμα να ονειρεύεται. Σακιά ζάχαρης είχες για μαξιλάρια έως τα 19 σου και μετά, άφησες για πάντα απλωμένο το ροζ πουλόβερ σου. «Δεν πειράζει, τίποτα δεν πειράζει» μου έλεγες κάθε μέρα, πρωί, μεσημέρι, βράδι. Έφτιαξες πραγματικότητες από τις ανεπάρκειες και με παρακαλούσες να είμαστε πάντα παρόντες όταν κλαδεύονται οι φτέρες. «Χαλάρωσε», σου λέω ένα πρωινό που είχα πονοκέφαλο. «Δεν μπορώ», απάντησες. «Η κίνηση είναι το αναλγητικό μου.» Ο γκρι σκύλος μας αν και μουδιασμένος διαχωρίζει το δίκαιο από το αδιαχώριστο. Δαγκώνει το γρασίδι μη τυχόν κι ανθίσει εκεί που κάτι κρύβει. Η πίστη του είναι μια τρύπα στη γη. Κάποιες φορές μπορείς να νικήσεις τη γη, με την ταφή. Αυτό έμαθα, παρατηρώντας τον σκύλο. Θεέ μου, πώς μπορεί ένας σκύλος μ’ ένα κλεμμένο μπισκότο στο στόμα να σε διαλύει τόσο βαθιά! Στο τέλος, το σώμα μαθαίνει να κρατά λογαριασμό.

Φύγε Ρένα,
δεν χρωστάς τίποτα
σε κανένα.

Η ανέφελη

Μπέρδευες
το ανώφελο
με το ανέφελο.

Έλεγες:

«Τι ανώφελο ουρανό
που έχει σήμερα.»

ή

«Μην προσπαθείς
να με ξεχάσεις
είναι ανέφελο.»

απόσπασμα από τις χειρόγραφες σημειώσεις του ποιητή:

Έζησα για 25 εβδομάδες στον Ψυχιατρικό Ξενώνα Χίου, ως μέρος μιας συνολικής διετούς ερευνητικής και καλλιτεχνικής πορείας στο νησί (Chiography Project). Το βιβλίο τα σκυλιά γαβγίζουν συλλαβιστά αποτελεί την ποιητική απόδοση αυτής της εξάμηνης εμπειρίας. Το έργο αυτό είναι, για μένα, μια πράξη ευγνωμοσύνης. Είναι ένας τρόπος να τιμήσω τις φωνές που άκουσα, τις στιγμές που έζησα και τις αλήθειες που ανακάλυψα.

Η παραμονή μου στον Ξενώνα αποτέλεσε κάτι πολύ περισσότερο από μια ερευνητική εμπειρία. Η απόφαση να ζήσω για 175 ημέρες στον Ψυχιατρικό Ξενώνα, θα είναι μία από τις μεγαλύτερες που έχω πάρει στη ζωή μου. Το έργο τα σκυλιά γαβγίζουν συλλαβιστά δεν είναι απλώς μια ποιητική συλλογή. Είναι η κατάθεση μιας βαθιάς προσωπικής, καλλιτεχνικής και ερευνητικής εμπειρίας που γεννήθηκε μέσα από την ανάγκη μου να κατανοήσω την ανθρώπινη φύση σε συνθήκες που συνήθως παραμένουν αθέατες.

Η ποιητική αυτο-εθνογραφία είναι μια μέθοδος που με άφησε να συνδυάσω την προσωπική αφήγηση, την ανθρωπολογική παρατήρηση και την καλλιτεχνική έκφραση, δημιουργώντας έναν υβριδικό τρόπο καταγραφής της πραγματικότητας. Ως συμμετοχικός παρατηρητής, δεν κατέγραψα απλώς τις εμπειρίες των άλλων, αλλά τοποθέτησα τον εαυτό μου στο επίκεντρο της αφήγησης, ως κομμάτι του παρατηρούμενου κόσμου. Οι ένοικοι δεν ήταν απλώς άνθρωποι που παρατηρούσα· έγιναν η οικογένειά μου. Καθένας τους, με τη μοναδικότητά του, μου έμαθε ότι η ζωή δεν είναι πάντα συμμετρική, αλλά μέσα στις ασυμμετρίες της κρύβεται η ομορφιά.

⸙⸙⸙

[Η ποιητική αυτο-εθνογραφία τα σκυλιά γαβγίζουν συλλαβιστά του Βαγγέλη Ευαγγελίου, θα εκδοθεί τον Μάρτιο του 2025 από την Κάπα Εκδοτική (η εικόνα του άρθρου είναι της ©Olga Titova και δεν αποτελεί το εξώφυλλο του βιβλίου). Δείτε τα περιεχόμενα του δέκατου τέταρτου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]

Σε λίγο καιρό κοντά σας με νέο ηλεκτρονικό τεύχος στο mag.frear.gr

Mag.frear.gr – Τα ηλεκτρονικά μας τεύχη