Δυσκαμψία
Έχω μια δυσκαμψία στις μετακινήσεις.
Δε μου αρέσει να φεύγω απ’ τον βιότοπό μου.
Ποιος ξέρει;
Ίσως πλάστηκε η ταυτότητά μου
δυναμικά ανυποχώρητη.
Ποιος ξέρει;
Ίσως συνήθισα στα ίδια, σ’ αυτά
που επαναλαμβάνονται.
Σαν δέντρο ρίζωσε η σταθερότητα
για το σώμα μου.
Μα η ψυχή πετάει –
ασυναίρετα.
❧
Οδοφράγματα και παραπετάσματα
Με δυσαρεστούν τα σημερινά παιδιά
μήτε επειδή τους λείπουν τ’ άλικα όνειρα
μήτε που ασχολούνται όλη μέρα με τα κινητά
αλλ’ επειδή αποκοιμισμένα σ’ έναν μακάριο ύπνο
δε νοιάζονται παρά για τον εαυτό τους
και την πρόσκαιρη καλοπέρασή τους κλεισμένα στο
καβούκι τους νομίζοντας πως ορίζουν τη ζωή τους,
όσο οι άλλοι στήνουν ανενόχλητοι οδοφράγματα
και παραπετάσματα στο μέλλον τους.
❧
Σε μια καρέκλα που τρίζει
Σε μια καρέκλα που τρίζει απίθωσα τα όνειρά μου
Σ’ ένα άδειο κρεβάτι ξεδίπλωσα τις σκέψεις μου
Σ’ ένα φθαρμένο παλτό έκρυψα τους πόθους μου
Σε μια μισοσκισμένη τσάντα πέταξα τα γραψίματά μου
Σ’ ένα σαράβαλο έδεσα τις προσδοκίες μου, να σέρνονται
στους λασπωμένους δρόμους της αυτεπίγνωσης
Σ’ ένα ετοιμόρροπο σπίτι εγκατέστησα τις ελπίδες μου, ώσπου
σιγά σιγά άρχισε το γκρέμισμα χωρίς να το ακούσω.
Όλα άλλαξαν. Τίποτα δεν αναγνωρίζω πια.
❧
Στο νοίκι
Οι ποιητές πρέπει να είναι προσεκτικοί με τη λέξη.
Δεν πρέπει να εκμεταλλεύονται την καλοσύνη και την εχεμύθεια
της σπιτονοικοκυράς τους, γιατί μπορεί να τους πετάξει έξω.
Εξάλλου, το συμβόλαιο ποίημα αυτοακυρώνεται ευκόλως.
⸙⸙⸙
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφία: ©Poovannan Sarguru. Δείτε τα περιεχόμενα του ένατου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
